Jak poradzić sobie z żałobą po utracie kota?

W procesie żałoby najczęściej wyróżnia się 4 fazy.
1. wstrząs i szok, uczuciowa anestezja, otępienie – bezpośrednio po śmierci,
2. gwałtowny szloch, protest – minuty, godziny
3. dezorganizacja – godziny lub dni, miesiące
4. reorganizacja – do roku

Potrzeba czasu, niezbędnego by przejść przez wszystkie te etapy. Żałoba zaprzeczona, wyparta, przerwana przez „przemówienie do rozumu”, zamaskowana złością lub zakazana z powodu „ważniejszych obowiązków” nie mija i nie znika. Tłumiona nieprzeżyta żałoba może po latach powrócić jako depresja. Tak więc żałobę trzeba po prostu przeżyć od początku do końca. Przepłakać i przeleżeć. Ile? Tyle, ile będzie trzeba.

W tym okresie tym z różnym nasileniem pojawiać się mogą:

-dolegliwości somatyczne ( osłabienie, brak apetytu ),
-zaabsorbowanie wyobrażeniami o zmarłym, częste poczucie, że się widzi lub słyszy utraconą osobę,
-poczucie winy wypowiadanie, oskarżeń pod swoim adresem,
-gniewna irytacja, odczuwanie obecności ludzi jako drażniącej,
-pobudzone, chaotyczne działanie.

W przypadku spokojnie, w bezpiecznych warunkach przeżytej i nie przerywanej żałoby całkowita reorganizacja i powrót do równowagi możliwe są po upływie do półtora roku. Jeśli wymienione wyżej objawy utrzymują się dłużej, podejrzewać należy, że występują jakieś trudności w reorganizacji, które wymagają fachowej pomocy.

Porady dla będących w żałobie

Iris Bolton, amerykańska pisarka i terapeutka, której nastoletni syn odebrał sobie życie, opisała swoje przeżycia w książce pt. “Mój syn… Mój syn… Poradnik zdrowienia po śmierci, stracie lub samobójstwie” (“My son… My son. A guide to healing after death, loss, or suicide”). Jej rady mogą być przydatne także dla cierpiących po utracie ukochanego pupila. Wszak często o swoich kotach mówimy „moje dzieci”.

1.  Potrafisz przeżyć. Możesz w to wątpić, ale pamiętaj, że potrafisz.
2. Pytaj “dlaczego to się stało?” tak długo, dopóki nie musisz już tego wiedzieć lub wystarczają Ci połowiczne odpowiedzi na to pytanie.
3. Możesz czuć się całkowicie opanowany przez silne uczucia, ale pamiętaj, że wszystko co czujesz jest całkowicie normalne.
4. Złość, poczucie winy, poczucie zagubienia, zapominanie rzeczy, o których zawsze się pamiętało to całkowicie normalne reakcje. Nie są to oznaki popadania w szaleństwo, lecz objawy żałoby.
5. Możesz być zły na tego, kto już nie żyje, na świat, na Boga, na siebie. Nie ma nic złego w wyrażaniu tych emocji.
6. Prawdopodobnie czujesz się winny, że zrobiłeś coś złego lub coś zaniedbałeś. Jeżeli potrafisz sobie wybaczyć, poczucie winy zmieni się w poczucie żalu.
7. Myślenie o samobójstwie jest w Twojej sytuacji normalne. Nie znaczy to, że rzeczywiście zrobisz sobie krzywdę.
8. Nie bądź przerażony wizją lat życia, które są przed Tobą. Żyj dla chwili, żyj dzień za dniem.
9. Znajdź osobę, która umie i chce Ciebie słuchać. Zadzwoń lub idź do niej, gdy czujesz potrzebę porozmawiania z kimś.
10. Nie bój się płakać. Łzy leczą.
11. Daj sobie czas na powrót do normalnego życia.
12. Pamiętaj, że wybór nie należał do Ciebie.
13. Nie bój się złych dni, kiedy powracają silne emocje. Jest to normalne.
14. Odłóż na później podejmowanie ważnych decyzji.
15. Nie odmawiaj sobie możliwości korzystania z pomocy psychologa.
16. Pamiętaj, że członkowie Twojej rodziny i przyjaciele, też cierpią.
17. Miej cierpliwość dla samego siebie i tych, którzy nie mogą zrozumieć co się wydarzyło w Twoim życiu.
18. Naucz się wyznaczać granice i mówić “nie”.
19. Unikaj ludzi, którzy mówią co i jak powinieneś czuć.
20. Nie zapominaj, że istnieją grupy wsparcia, które mogą Ci pomóc. Jeżeli w Twoim mieście ich nie ma, to poproś psychologa czy innego specjalistę o pomoc w ich zorganizowaniu.
21. Oprzyj się na wierze. Bardzo może Ci ona pomóc. Nawet jeśli to wiara w Tęczowy Most.
22. Doświadczanie objawów fizycznych podczas żałoby (np. bólu głowy, utraty apetytu, bezsenności) jest zupełnie normalne.
23. Śmiech i uśmiech leczą.
24. Nie uciekaj przed swoim gniewem, poczuciem winy i innymi emocjami. Zadawaj swoje pytania tak długo, jak długo jest Ci to potrzebne.
25. Możesz żyć dalej i dalej się rozwijać.

Żałobę przeżywamy po utracie kogoś bliskiego, z kim jesteśmy związani silnymi więzami emocjonalnymi. Potrzeba takich więzów jest nieodłączną częścią człowieczeństwa. Choćbyśmy nie wiem jak starali się temu zaprzeczać, nie wiązać się emocjonalnie z ludźmi ani zwierzętami, jest to awykonalne – w miejsce przywiązania do człowieka, do kota pojawi się bowiem przywiązanie do myśli, że nie wiążemy się z nikim i niczym – pewien konstrukt myślowy zaprzeczenia, który wcześniej czy później zaowocuje depresją i utratą sensu życia. Chyba że jesteśmy oświeconym buddystą, ale to już historia na inną opowieść, o wiele bardziej skomplikowaną.
Tak jesteśmy skonstruowani – potrzebujemy bliskości, miłości i emocjonalnej bliskości, które może nam dać inna czująca istota.