KOT SYBERYJSKI

Wygląd rasy kot syberyjski

Przedstawiciele rasy kot syberyjski osiągają dojrzałość dopiero w wieku 3 lat. To jedne z największych kotów rasowych - kocury mogą ważyć 7-10 kg, a nawet 12 kg, a nieco mniejsze kotki 4-6 kg. Syberyjczyk ma masywne ciało, a niektórzy sylwetkę kota żartobliwie porównują do beczułki. Kształt głowy jest nieco dłuższy i zaokrąglony, nos szeroki, a broda delikatnie cofnięta – zakrzywiona linia z profilu od podbródka do nosa. Oczy skośnie osadzone. Kończyny duże, proporcjonalne do tułowia – silne tylne łapy czynią z nich znakomitych skoczków. Ogon mocny i szeroki, zwęża się ku końcowi.

Koty syberyjskie należą do ras półdługowłosych. Włosy okrywowe są gęste, gładko przylegające do ciała i wodoodporne, a podszerstek miękki – jego obfitość zmienia się w zależności od pory roku. Sierść na kołnierzach, portkach i ogonie jest długa i gęsta. Koty syberyjskie występują w dwóch typach kolorystycznych:

• klasycznym - dopuszczalne wszystkie kolory (za wyjątkiem kolorów: czekoladowego, liliowego, cynamonowego i oznaczeń) i wszystkie odmiany z białym. Biały kolor może występować w formie szczątkowej na brzuchu, na klatce piersiowej, na łapach. 
• neva masquerade - dopuszczalne są tylko znaczenia typu point (maska, uszy, łapy, ogon).

Charakter i usposobienie rasy kot syberyjski

Kot syberyjski to jeden z największych udomowionych kotów rasowych. Nie da się go przeoczyć również z innych powodów. Jego imponujące futro i wrodzona gracja nie pozwalają odwrócić od niego wzroku. Mimo sporych gabarytów kot syberyjski wykazuje się niezwykłą zwinnością i skocznością, które zachowuje nawet do późnej starości.

Koty syberyjskie uwielbiają ludzi i nie wstydzą się okazywać im swoich uczuć. Mają silną potrzebę kontaktu, lecz na własnych zasadach. To one decydują, kiedy i jak przebiega głaskanie. Nawet, jeśli nie mają ochoty na spoufalanie się, zawsze będą obecne gdzieś w pobliżu swojego opiekuna, gdyż są niebywale towarzyskie. Kot syberyjski będzie chodził za człowiekiem od pokoju do pokoju, ale niekoniecznie przesiadywał mu na kolanach. Na ogół jest odważny i pewny siebie, bez problemu przystosowuje się do nowych sytuacji. Jednak czasami w obrębie rasy zdarzają się osobniki nieśmiałe, które będą wiodły bardziej ustabilizowany tryb życia. Syberyjczyk toleruje obecność innych zwierząt, lecz opiekuna wolałby mieć tylko dla siebie – w przypadku wprowadzania do domu nowego towarzysza konieczna będzie odpowiednia socjalizacja.

Charakterystyczną cechą kota syberyjskiego jest odrobina dzikości, która pozostała w nim mimo udomowienia. Choć uwielbia towarzystwo ludzi, to jest także bardzo samodzielny i – jak wszystkie koty – nie lubi przymusu. Niepohamowana ciekawość nakazuje mu badać wszystkie zakamarki. Na szczęście można go stosunkowo łatwo wychować. Należy jednak zacząć ten proces jak najwcześniej. Kot syberyjski, zwłaszcza w młodym wieku, potrzebuje sporo uwagi ze strony swojego opiekuna.

Jak większość kotów leśnych, kot syberyjski lubi się wspinać, a upodobanie do odpoczywania na szafach czy półkach zawieszonych pod sufitem zdaje się to tylko potwierdzać. Na pewno dużo radości sprawi mu specjalny słupek z podestami, na którym będzie mógł uprawiać gimnastykę i ostrzyć pazury. Pomimo sporej aktywności kot syberyjski raczej nie wykazuje niszczycielskich skłonności. Nie stroni od wody. Lubi wodne zabawy i nieźle znosi kąpiele. Przystosuje się do stałego przebywania w mieszkaniu, ale chętnie skorzysta też z zabezpieczonego siatką balkonu lub ogrodowej woliery, gdyż uwielbia czuć wiatr w futrze. Nie trzeba obawiać się o przeziębienie, ponieważ jego szata doskonale chroni go przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi. Kot syberyjski jest wspaniałym myśliwym – trzeba mieć na uwadze, że wychodzący „syberyjczyk” potrafi znosić do domu mnóstwo gryzoni i ptaków.

Przedstawiciele tej rasy posiadają wysoko rozwinięte umiejętności wokalne. Koty te bardzo lubią „rozmawiać” z ludźmi i bez oporów komunikują im, poprzez najróżniejsze formy miauczenia, że czegoś potrzebują. Dysponuje szeroką skalą dźwięków: od wysokiego tonu przypominającego świergot, po głębokie, melodyjne mruczenie.

Dla kogo ta rasa?

Kot syberyjski to kot o dużym temperamencie, żywiołowy, ruchliwy i bardzo ciekawski. Przedstawiciel tej rasy to typ pupila, który interesuje się otoczeniem i bierze czynny udział w życiu rodziny. To doskonały przyjaciel dla dzieci – cierpliwy, wyrozumiały i zawsze chętny do zabawy. Nie będzie czuł się dobrze w domu, w którym będzie musiał zostawać sam na wiele godzin.

Wady i zalety rasy kot syberyjski

Kot syberyjski – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• jako kociak potrzebuje więcej uwagi ze strony opiekuna
• bywa nieco uparty – to kot, który zawsze ma swoje zdanie
• lubi wspinać się i skakać – zalecany wysoki drapak
• nie lubi samotności
• sporo wokalizuje
• gubi włosie i nie przepada za czesaniem, co utrudnia jego codzienną pielęgnację

Zalety

• rasa bardzo zdrowa i odporna
• raczej nie ma tendencji do niszczenia (co nie znaczy, że nie będzie drapał mebli – może to robić, jeśli nie dostanie własnego drapaka)
• jest uczuciowy i bardzo towarzyski, ale nie natrętny
• przy odpowiedniej socjalizacji zaakceptuje inne koty, a także psy
• mniej uczula z uwagi na obniżoną zawartość w ślinie białka odpowiedzialnego za reakcje alergiczne

Zdrowie rasy kot syberyjski

Kot syberyjski jako rasa naturalna ukształtował się w trudnych i zmiennych warunkach klimatycznych środkowej i północnej Rosji. Dzięki temu jest wyjątkowo krzepki, zdrowy i odporny. Długość życia kota syberyjskiego wynosi od 15 do 20 lat.  Z typowych dla rasy predyspozycji do chorób wymieniana jest m.in. kardiomiopatia przerostowa. Choroba ma podłoże genetyczne, ale przerost mięśnia sercowego może również nastąpić na skutek np. nadczynności tarczycy, wrodzonych wad budowy serca (np. zwężenia aorty, a w konsekwencji – nadciśnienia), przy akromegalii, a także może być konsekwencją zapalenia mięśnia sercowego (np. w przebiegu chorób wirusowych, w tym białaczki).

Kolejnym schorzeniem, które może utrudnić życie kotu syberyjskiemu, jest FUS. Jest to zespół schorzeń, wśród których znajduje się między innymi zapalenie pęcherza moczowego, a także dolnych dróg moczowych. Rasa obciążona jest też niedoborem kinazy pirogronianowej (prowadzi do anemii).

Jako przedstawiciele rasy półdługowłosej, kot syberyjski narażony jest również na powstawanie pilobezoarów w przewodzie pokarmowym, czyli kul włosowych gromadzących się podczas pielęgnacji. Profilaktycznie zaleca się stosowanie past odkłaczających.

Pielęgnacja rasy kot syberyjski

Szata kota syberyjskiego nie wymaga specjalnych potrzeb – nie ma tendencji do kołtunienia i nie wymaga skomplikowanej pielęgnacji – wystarczy wyczesać ją raz na kilka dni. Jedynie w okresach linienia zabieg ten wykonujemy częściej, systematycznie usuwając martwy włos, a tym samym i zapobiegając powstawaniu kul włosowych. Niestety kot syberyjski na ogół nie przepada za czesaniem, dlatego należy przyzwyczajać go do tego od małego.

Ponieważ w naturze kot ten był często zmuszony do brodzenia w płytkiej wodzie, dosyć dobrze znosi kąpiele. Te jednak nie są potrzebne zbyt często. Sierść pokryta jest rodzajem tłustej warstwy, która zapewnia wodoodporność i miękkość. Warto dbać o jego uzębienie – stosunkowo często ulega kamieniowi nazębnemu, który może być niebezpieczny dla zdrowia. Najlepiej od małego przyzwyczajać kota do czyszczenia zębów.

Żywienie rasy kot syberyjski

„Syberyjczyk” wymaga odpowiednio zbilansowanej diety i dobrej jakościowo karmy dla kotów. Bywa wybredny. Można żywić go dietą BARF, ale wymaga to dość zaawansowanej wiedzy. Jeżeli sami komponujemy dietę, należy uzupełniać ją o suplementy i witaminy. Dietę kota syberyjskiego warto uzupełniać suplementami na stawy, które zmniejszą ryzyko problemów ortopedycznych w podeszłym wieku.

Historia rasy kot syberyjski

Historia „syberyjczyków” jest dość słabo udokumentowana. Rasa istnieje od tak dawna, że ustalenie jej wiarygodnego pochodzenia jest praktycznie niemożliwe. Podejrzewa się, że powstała w wyniku krzyżowania się rdzennych kotów z Syberii z kotami domowymi, które przywozili ze sobą osadnicy (często zesłańcy).

Kot syberyjski („sibirskaja koschka“) jest rasą naturalną, powstałą bez ingerencji człowieka. Jego unikatowe cechy rozwinęły się na rodzimej Syberii. Przed XX wiekiem niewiele osób w Rosji przejawiało zainteresowanie hodowlą kotów rasowych. Kot syberyjski był zresztą uważany za pospolitego dachowca. Ceniono jego umiejętności łowieckie zarówno na wsiach, jak i w miastach. Liczba kotów rosła, lecz żyły na wpół dziko.

W Rosji kot syberyjski był znany od dawna (podobno już od wieku XI pilnował monastyrów i chronił je przed gryzoniami). Można go było spotkać wszędzie – był uosobieniem zwierzęcia proletariackiego. Do dziś jest najczęściej występującym kotem w rosyjskich domach. Dopiero dzięki zmianom ustrojowym i otwarciu granic, kot syberyjski stał się znany poza swoją ojczyzną.

W drugiej połowie XIX wieku kilka „syberyjczyków” trafiło do Europy. Pokazano je na wystawie, która odbyła się w 1871 roku w Kryształowym Pałacu w Londynie. Zostały zauważone i opisane przez Harrisona Weira (ojca ruchu miłośników kotów) w książce pt. „Nasze koty i wszystko na ich temat” (1889 rok). Były to pierwsze udokumentowane zapiski na temat tej rasy.

Po rewolucji październikowej, gdy w Związku Radzieckim rządziły władze komunistyczne, trzymanie kotów w domach stało się zakazane. Chodziło przede wszystkim o poważne braki żywieniowe. W czasach, gdy w Europie i USA rozkwitało zainteresowanie nowymi rasami, kot syberyjski musiał cierpieć z powodu bezwzględnej polityki. Hodowla mogła rozwinąć się dopiero w latach 80. XX wieku.

Gdy już zorientowano się, jakim skarbem jest kot syberyjski, zaczął być masowo zapraszany do domów. W końcu powstał pierwszy klub miłośników rasy „Kotofiel” i dzięki niemu zorganizowano pierwszą wystawę kotów w Sankt Petersburgu (ówczesnym Leningradzie). Był to rok 1987, a „syberyjczyka” nazywano wtedy jeszcze „kotem syberyjskim leśnym”. Wystawiono tam Romana („tabby” z białym) i Marsa (błękitny pręgowany typu point). Na podstawie wyglądu tych dwóch osobników opracowano wzorzec rasy.

W 1990 roku amerykańska hodowczyni kotów perskich, Elizabeth Terrel, w zamian za swoje cztery persy otrzymała trzy koty syberyjskie (córki i syna Romana). Były to pierwsze „syberyjczyki” w USA. W Wielkiej Brytanii kot syberyjski pojawił się dopiero w 2002 roku.

Został wstępnie zarejestrowany w 1991 roku, ale dopiero w 1997 roku amerykańska organizacja TICA (Międzynarodowe Stowarzyszenie Hodowców Kotów) uznała go za pełnoprawną rasę. Międzynarodowa Federacja Felinologiczna: FIFE dopiero w 1998 roku uznała go za pełnoprawną rasę. 

W 2008 roku wyodrębniono nową rasę: neva masquerade. To siostrzana rasa kota syberyjskiego. Różni je tylko umaszczenie i kolor oczu. Neva ma zawsze błękitne ślepia (im ciemniejsze, tym lepiej) i znakowanie typu point. To najprawdopodobniej efekt krzyżówki z kotami syjamskimi, a ponieważ kot syberyjski nie może być krzyżowany z innymi rasami, konieczne było stworzenie nowego wzorca.

Kot syberyjski w Polsce

Jolanta Sztykiel sprowadziła pierwszego kota syberyjskiego imieniem Bajra Rołas – przybył do Polski w 1989 roku, jeszcze przed oficjalnym uznaniem rasy. Tym samym zapoczątkowano pierwszą polską hodowlę kotów syberyjskich.

Wzorzec rasy kot syberyjski

Kot syberyjski – Koty półdługowłose – II kat. FIFe

kod EMS: SIB

• Pochodzenie: Rosja
• Charakter: ciekawski, przyjacielski, towarzyski i uczuciowy
• Aktywność: aktywny, energiczny, zwinny; lubi zabawy i wspinaczki, nie stroni od wody
• Wielkość: średniej wielkości do dużego, silny, dobrze umięśniony
• Waga: kocury 7-10, a nawet 12 kg, kotki 4-6 kg
• Głowa: trójkątna, czoło lekko wypukłe, podbródek zaokrąglony, kości policzkowe dobrze rozwinięte, wysoko osadzone
• Uszy: dosyć duże, szerokie u nasady, lekko pochylone do przodu i zaokrąglone na końcu, porośnięte wewnątrz kępkami włosów
• Oczy: duże, lekko owalne, skośnie osadzone; kolor zielony lub bursztynowy, niezależny od umaszczenia
• Nos: długi, z nieznacznie zaznaczonym przełomem
• Tułów: lekko wydłużony, silny i atletyczny; sylwetka nie może sprawiać wrażenia kanciastej, powinna być raczej zaokrąglona; kark dość szeroki, a klatka piersiowa pokryta piękną owalną kryzą, która nie może być przesadnie długa
• Ogon: długi i puszysty, zwężający się ku końcowi, latem nie linieje
• Kończyny: kończyny średniej długości, tylne nieco dłuższe niż przednie; stopy duże, dobrze owłosione między palcami
• Szata: półdługa, włosy okrywowe gęste, gładko przylegające do ciała. Podszerstek miękki  – zmienia się w zależności od pory roku, zimą jest podwójny, gęsty i zwarty, prawie zanika w porze letniej; na szyi występuje bogaty kołnierz (nie powinien jednak zbytnio dominować), na udach portki i obfite pióro na ogonie. Włos okrywowy jest wodoodporny dzięki natłuszczeniu
• Maść: występuje w dwóch typach kolorystycznych: klasycznym i neva masquerade. W tym pierwszym są dopuszczalne wszystkie kolory i wszystkie odmiany z białym, za wyjątkiem kolorów: czekoladowego, liliowego, cynamonowego i oznaczeń. Biały kolor może występować w formie szczątkowej, np. jako gwiazda, płomyk, medalion na brzuchu, na klatce piersiowej, na łapach. W typie neva masquarade dopuszczalne są tylko znaczenia typu point (maska, uszy, łapy, ogon)
• Odporność/podatność na choroby: odporny
• Długość życia: ok. 15-20 lat
• Możliwość zakupu kociaka w Polsce: tak
• Cena kota z rodowodem: od 3000 zł

Czy kot syberyjski uczula?

Pojawiają się opinie, że kot syberyjski nie uczula alergików. Choć prawdopodobnie nie jest to do końca prawda, to faktycznie „syberian” nie wywołuje tak silnych objawów alergii, jak inne rasy. Badania nad tym tematem wciąż trwają, jednak zdążono już udowodnić, że ślina tego kota nie posiada tak dużej ilości białka Fel d 1 (odpowiedzialnego za reakcje alergiczne), jak u innych kotów.

Czy kot syberyjski jest kotem domowym?

Ile kosztuje kot syberyjski?

Za kota syberyjskiego z dobrej hodowli zapłacimy minimum 3000 zł.

Ile kosztuje utrzymanie kota syberyjskiego?