KOT PERSKI

Wygląd rasy kot perski

Koty perskie są krępej budowy - waga samców może sięgać nawet do 7 kg. Przedstawiciele tej rasy mają okrągłą głowę, szeroko rozstawione oczy, a ich uszy są osadzone nisko. Ogon persów jest krótki i bardzo puszysty, łapki zaś są nie tylko krótkie czy mocne, ale też owalne. Dopuszczalne są niemal wszystkie ubarwienia. Persy zalicza się do ras brachycefalicznych - posiadają płaski pyszczek, który może być przyczyną wielu problemów zdrowotnych.  

Koty perskie obdarzone są długą, gęstą i odstającą od ciała sierścią z bogatym podszerstkiem. W rasie akceptowane są niemal wszystkie umaszczenia. Najłatwiej jest zachować biały kolor, zdarzają się jednak kocięta z plamkami na sierści. Jest to spowodowane tym, że gen białej sierści – B – nie eliminuje całkowicie genów odpowiedzialnych za powstawanie innych barw. Są jednak linie genetyczne persów z podwójnym genem BB, które zapewniają uzyskanie całkowicie białych kociąt. Kot perski czarny jest jednym z najtrudniejszych do uzyskania okazów wystawienniczych. Często występują przebarwienia sierści spowodowane słońcem, wilgocią oraz linieniem, co dyskwalifikuje je z wystaw kotów.

Znanych jest około 63 pododmian barwnych persów pręgowanych. Każdy uznany kolor jest dopuszczalny, również z udziałem bieli. Rysunek tabby (pręgowania) może być ze wzorem tygrysim – na futrze znajdują się mniej lub bardziej widoczne pręgi, które są wyraźnie od siebie oddzielone i zbiegają się na plecach, tworząc tzw. siodło, a na szyi i piersiach układają się w kształt obroży. Może też być ze wzorem klasycznym (marmurkowym) – na bokach tułowia występuje symetryczny rysunek spirali, przypominający wzory na marmurze, patrząc z góry, pierścienie układają się w kształt motyla, na szyi i piersiach występuje podwójna obroża. A może też być ze wzorem cętkowanym – pręgowanie jest przerywane i składa się z szeregu drobnych plamek.

Kot perski szynszylowy i srebrzysty cieniowany może występować w dwóch typach: amerykańskim (mocno skrócony pyszczek, nos niemal na wysokości oczu) i europejskim (pers starego typu – mniej przebudowana twarzoczaszka).

Charakter i usposobienie rasy kot perski

Kot perski jest zrównoważony i cichy. Nie urządza gonitw po mieszkaniu ani nie jest specjalnie skoczny – lubi natomiast wylegiwać się na kanapie lub dostojnie przechadzać się po mieszkaniu. Na pewno przyda mu się drapak czy specjalny słupek okręcony grubym sznurkiem, na którym będzie mógł ostrzyć pazury.

Choć persy bardzo przywiązują się do swoich opiekunów i lubią spędzać z nimi czas, to nie domagają się stałego zainteresowania. Po codzienną porcję pieszczot przychodzą wtedy, gdy same mają na to ochotę. Bywają ciekawskie i często chętnie obserwują to, co robi opiekun. W pogodne dni koty perskie z chęcią skorzystają z osiatkowanego balkonu.

Kot perski nie wspina się i nie ma skłonności do niszczenia. Nie okazuje agresji – będzie dobrym przyjacielem dla dziecka. Nadmiernie niepokojony będzie wolał odejść, niż reagować bardziej gwałtownie. Pers jest towarzyski i niekonfliktowy. Chętnie więc zaprzyjaźni się z psem lub innym kotem. Jeśli jego opiekun zapewni mu wystarczającą dawkę miłości, może także być jedynakiem. Z natury kot perski jest domatorem i nie potrzebuje wychodzenia na zewnątrz.

Utarła się opinia, że rude persy są mniej przywiązane do opiekuna i bardziej niezależne, jednak obcowanie z nimi tego nie potwierdza. Jak wszystkie koty tej rasy są tylko powściągliwe – nie narzucają swojej obecności i same decydują, czy chcą być głaskane.

Dla kogo ta rasa?

Kot perski jest idealnym towarzyszem dla rodzin z dziećmi czy osób starszych. Przyszły opiekun powinien mieć na uwadze to, że persy nie przepadają za hałasem - cenią sobie spokój i ciszę. Przedstawiciele tej rasy do szczęścia potrzebują towarzystwa człowieka - lubią spędzać z nim czas, obserwować go w codziennych czynnościach czy się do niego przytulać - ale jak to bywa w przypadku kotów - robią to na własnych zasadach. Kot perski będzie więc idealnym kompanem dla domatora, który lubi porządek. Trzeba jednak wspomnieć, że pielęgnacja okrywy włosowej wymaga regularności i bywa czasochłonna. 

Wady i zalety rasy kot perski

Kot perski – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• bardzo wymagający w pielęgnacji
• może mieć wrodzoną wadę nerek (PKD)
• niektóre osobniki mają wady zgryzu
• nie nadaje się na kota wychodzącego

Zalety

• łagodny i miły w obejściu
• spokojny domator
• odpowiedni towarzysz dla dzieci oraz osób starszych
• może być jedynakiem
• lubi zabawy
• łatwo akceptuje inne koty i psy

Zdrowie kota perskiego

Koty perskie żyją średnio 12-17 lat, choć narażone są na kilka problemów zdrowotnych. Są to szczególnie problemy związane z charakterystycznie spłaszczonym pyskiem - wady zgryzu, nadmierne łzawienie oczu (spowodowane skrócenie kanalików łzowych), problemy z oddychaniem z powodu skrócenia nosa. U persów może zdarzać się wrodzona wielotorbielowatość nerek (PKD) oraz dziedziczne postępujące zwyrodnienie siatkówki (na szczęście to ostatnie nie prowadzi do ślepoty, jak bywa to u kotów abisyńskich).

Białe persy mają skłonność do wrodzonej głuchoty, która jest związana z obecnością dominującego genu białej sierści. Najbardziej narażone są na nią zwierzęta z niebieskimi oczami, a najmniej te, które mają tęczówki pomarańczowe. Obecnie dzięki odpowiedniej selekcji udało się w większości hodowli rasy wyeliminować ten problem.

Pielęgnacja rasy kot perski

Pielęgnacja szaty jest pracochłonna, ponieważ długą sierść trzeba codziennie wyczesywać, by nie ulegała sfilcowaniu. Raz w miesiącu należy kota perskiego wykąpać w odpowiednim szamponie. W przypadku białych persów między kąpielami używa się specjalnych pudrów, które likwidują zażółcenia na sierści. Częstą przypadłością persów jest nadmierne łzawienie, dlatego szczególnie powinno dbać się o okolice oczu i przemywać je specjalnym płynem. Należy także pamiętać o sprawdzaniu uszu i przycinaniu pazurów.

U czarnych persów długie przebywanie na słońcu może spowodować brązowe przebarwienia na futrze. Jeśli więc mamy kota wystawowego, powinniśmy dawkować mu tę przyjemność. Natomiast u kotów tabby nadmierne wyskubanie włosów ościstych powoduje zatarcie rysunku.

Żywienie kota perskiego

Kot perski powinien być żywiony wysokiej jakości pokarmem. Możliwe jest także karmienie tych kotów dietą BARF, nie można jednak zapominać o odpowiedniej suplementacji. Karmiąc persa, należy pamiętać o specyficznej budowie jego pyska, która może uniemożliwiać mu pobieranie pokarmu z głębokich misek. Dlatego koty tej rasy powinny dostawać jedzenie na płaskich talerzykach.

Historia kota perskiego

Kot perski to jedna z najstarszych i najbardziej znanych kocich ras, bardzo popularna i lubiana. Prawdopodobnie protoplaści persów przybyli do Europy z Bliskiego Wschodu (Iran, dawna Persja) w okresie wypraw krzyżowych. Właściwą rasę wyhodowali jednak Anglicy, krzyżując ze sobą koty bliskowschodnie. Kot perski występuje w ogromnej ilości odmian kolorystycznych. Niektóre organizacje uznają każdy kolor kota perskiego za osobną rasę.

W 1903 roku białe persy uważano za najczystszą odmianę kotów perskich. Były przez wiele lat symbolem statusu społecznego i ulubieńcami arystokracji. Uważano je za wyjątkowo eleganckie z powodu śnieżnobiałej sierści i błękitnych oczu. Początkowo uznawano tylko te o niebieskich oczach. Potem, na skutek kojarzenia z persami o innym zabarwieniu szaty, pojawiły się zwierzęta o pomarańczowych i dwubarwnych oczach (jedno pomarańczowe, drugie niebieskie). Choć hodowcy niechętnie odnosili się do takich krzyżówek, to z czasem zauważyli, że użycie białych kotów perskich w hodowli innych odmian wpływa na polepszenie koloru u tych drugich, np. u persów niebieskich i czarnych.

W Stanach Zjednoczonych odmiana ta była swego czasu tak popularna, że organizowano dla niej oddzielne pokazy. Najbardziej znaną amerykańską hodowczynią rasy kot perski biały była Barbara Flugrad, która w 1960 roku założyła hodowlę Babalong. Jej zwierzęta charakteryzowały się zaokrągloną budową ciała, tak pożądaną u współczesnych persów. Do dziś większość znaczących hodowli rasy kot perski biały ma w rodowodach koty z linii Babalong. Kot perski dymny po raz pierwszy został zaprezentowany na wystawie kotów w 1893 roku w Anglii. Był bardzo popularny w pierwszej połowie XX wieku, szczególnie w Anglii. Obecnie jest rzadko spotykaną i cenioną odmianą kota perskiego.

Kot perski colorpoint, nazywany także himalajskim (od rasy królików o podobnym umaszczeniu), znany jest od kilkudziesięciu lat. Pierwotnie nie było długowłosych kotów z genem odpowiadającym za powstawanie kolorowych znaczeń. Nowa odmiana powstała dzięki świadomej ingerencji człowieka. Hodowcy skojarzyli kota syjamskiego, który wniósł kolorowe znaczenia, z kotem perskim, prawdopodobnie czarnym lub niebieskim. Pierwsze próby podjęto już w 1924 roku, ale szczegółowe programy hodowlane opracowano dopiero w latach 30. XX wieku.

Kot perski w Polsce 

Pierwsze polskie programy hodowlane kotów rasy perskiej powstały w okresie międzywojennym. Niestety II wojna światowa prawie zupełnie zniweczyła te starania. W latach 50. XX wieku odbudowywaniem rasy zajęło się kilku ocalałych hodowców, między innymi Stanisław Wlekliński. Jednak dopiero w latach 1970-2000 nastąpił znaczny rozwój hodowli persów. Początkiem odbudowywania persów był niezwykle udany hodowlanie import (w 1973 roku z Niemiec) kocura Smoky Prince von Garmshof i kotki Thurid von Garmshof – oba kotki rasy kot perski importowała Jolanta Kotłubaj. W chwili obecnej polscy hodowcy mogą się pochwalić wieloma persami, które uzyskały tytuł Europa Champion.

Wzorzec rasy kot perski 

Kot perski - koty egzotyczne i perskie – I kat. wg FIFe

kod EMS: PER

• Pochodzenie: Iran (Persja), Wielka Brytania
• Charakter: spokojny, łagodny, przyjazny
• Wielkość: średniej wielkości
• Waga: 3,5-7 kg
• Głowa: okrągła, masywna i szeroka, czoło wypukłe, policzki pełne, broda dobrze rozwinięta
• Uszy: małe, nisko osadzone, zaokrąglone na końcach
• Oczy: krągłe, duże, szeroko rozstawione, niebieskie, pomarańczowe lub dwubarwne (jedno oko niebieskie, drugie pomarańczowe)
• Nos: krótki, stop dobrze zaznaczony
• Tułów: masywny, krępy, klatka piersiowa głęboka, barki silne, grzbiet dobrze umięśniony, szeroki
• Ogon: niezbyt długi, prosty, zaokrąglony na końcu, obficie owłosiony
• Szata: długa, gęsta, rzadko wełnista, lekko odstająca od ciała, podszerstek dobrze rozwinięty, na piersi i karku tzw. lwia grzywa, obfite portki na udach
• Maść: dopuszcza się niemal wszystkie maści i ich odmiany
• Odporność/podatność na choroby: średnia, kot delikatny, wymagający
• Długość życia: 12-17 lat
• Możliwość zakupu kociaka w Polsce: tak
• Cena kota z rodowodem: 1500-3000 zł

Ile kosztuje utrzymanie kota perskiego?

Wysokiej jakości karma, żwirek czy regularne wizyty u lekarza weterynarii - to niezbędne potrzeby każdego kota. Miesięczny koszt utrzymania persa wynosi od 200 zł.

Ile kosztują kocięta rasy perski?

Kot perski z rodowodem FIFe/FPL kosztuje od 1500 do 3000 zł. Za persa, który pochodzi od dobrej hodowli, wyróżnia się budową, charakterem czy umaszczeniem zapłacimy więcej. Pamiętaj - świadomy opiekun to taki, który wybiera kociaka od doświadczonego hodowcy, któremu zależy na wyeliminowanie chorób genetycznych i dba o to, aby maluchy trafiły do dobrego domu. 

Czy kot perski jest agresywny?

Czy kot perski uczula? 

Persy to koty długowłose i nie są polecane dla osób, które mają alergię na te zwierzęta. 

Czy kot perski lubi dzieci? 

Ze względu na to, że kot perski ceni sobie spokój, lepszym towarzystwem będą dla niego starsze dzieci, które uszanują jego potrzeby, a w jego obecności nie będą zachowywały się głośno. 

Czy koty perskie są wredne? 

Ich wyraz pyszczka może na to wskazywać, jednak jest to nieprawda. To uczuciowe, sympatyczne i towarzyskie koty, które cenią sobie obecność człowieka.