KOT MAINE COON

Charakter rasy maine coon

Maine coon jest zrównoważony, przyjazny i towarzyski – łatwo nawiązuje kontakt z ludźmi. Mimo sporych gabarytów cechuje się łagodnością i delikatnością. Nie ma dla niego znaczenia, gdzie mieszka, a z kim, dlatego łatwo adaptuje się do nowych warunków. Maine coon czuje się dobrze wszędzie tam, gdzie jest jego opiekun. Towarzyszy swojemu człowiekowi we wszystkich codziennych czynnościach i najchętniej wykonywałby z nim wszelkie obowiązki.

Maine coon jest wesoły, tolerancyjny, cierpliwy i wyrozumiały – sprawdzi się jako przyjaciel dla nieco starszych dzieci i dla seniorów. Kot rasy maine coon jest też łasy na pieszczoty i uwielbia wspólne zabawy. Mimo że nie dopomina się ich nachalnie, to należy mu poświęcać czas, by był szczęśliwy. Cierpiąc z powodu samotności, traci swój wrodzony optymizm. Maine coon jest inteligentny, można nauczyć go wielu sztuczek. Lubi być w centrum zainteresowania, a wizyty gości są dla niego doskonałą okazją do popisywania się i otrzymania dodatkowej porcji pieszczot.

Maine coon dobrze czuje się w grupie kotów i, choć pokojowo, to jednak będzie starał się trafić na szczyt kociej hierarchii. Zaakceptuje także psa, choć z uwagi na silny charakter z pewnością go sobie podporządkuje. Wymaga konsekwentnego wychowania od kociaka. Maine coon posiada wrodzoną zdolność adaptacji, dzięki czemu przystosuje się do stałego przebywania w mieszkaniu, ale chętnie skorzysta z zabezpieczonego siatką balkonu; łatwo nauczyć go też chodzenia na smyczy. Z pewnością lepiej czułby się jednak, mogąc wychodzić na dwór. Maine coon jest silny i zwinny. Uwielbia przygody. Przestrzeń pozwala realizować jego zapędy eksploracyjne i łowieckie. Jeśli maine coon ma być kotem niewychodzącym, należy zapewnić mu w domu odpowiednią ilość ruchu, miejsca do zabawy i obserwacji.

Maine coon lubi się wspinać, choć nie jest to kot szczególnie skoczny i „wysokopienny”. Nie należy obawiać się o wysoko postawione przedmioty, gdyż zwykle nie wdrapuje się w takie miejsca. Chętnie za to wykorzysta specjalny słupek z podestami – ze względu na wielkość i wagę kota rasy maine coon powinien on być solidny i stabilny. Słupek, okręcony sizalem lub pokryty wykładziną tapicerską, pozwoli też kotu na zaspokojenie potrzeby ostrzenia pazurów, dzięki czemu być może uratuje nasze meble.

W przeciwieństwie do większości ras, maine coon nie boi się wody. Być może jest to zasługa jego gęstej sierści, która doskonale chroni kota przed wilgocią. Choć kąpiele nie są konieczne, można uczyć kota kontaktu z wodą od małego. Będzie to dla niego rozrywką w przyszłości. Maine coon jest stosunkowo cichym kotem, lecz gama wydawanych przez niego dźwięków jest szeroka. W razie potrzeby bez wahania używa ich do kontaktowania się z człowiekiem. Charakterystyczne dla rasy maine coon są dźwięki, które przypominają ptasie świergolenie.

Wady i zalety rasy maine coon

Maine coon – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• może mieć wrodzone wady genetyczne
• wymaga większej ilości pożywienia i chrupek o większym rozmiarze
• potrzebuje wysokiego i solidnego drapaka

Zalety

• wybitnie kochający i rodzinny
• bardzo cierpliwy, cichy, nie skacze po wysokich meblach
• nie wykazuje agresji, akceptuje inne koty i psy
• inteligentny, łatwo się uczy (np. chodzenia na smyczy, aportowania)
• łatwo akceptuje zmiany i nowe warunki

Zdrowie rasy maine coon

Choć maine coon ma predyspozycje do niektórych schorzeń, nie oznacza to, że kot ten na coś zachoruje. Generalnie jest to zdrowa rasa. Zdarzają się jednak przypadki wad wrodzonych: HCM (kardiomiopatia przerostowa) i policystowatość nerek. W rasie maine coon mogą zdarzyć się także problemy ze stawami oraz z zębami – choroby przyzębia i dziąseł.

Żywienie

Z powodu swoich gabarytów maine coon je więcej niż koty o standardowych rozmiarach. Poza tym, jeśli dostaje suchą karmę, powinna ona mieć chrupki większych rozmiarów niż dla większości kotów. Dobrze też, by karma zawierała dodatki na stawy. Dlatego maine coon powinien dostawać karmę wysokowartościową, o dużej zawartości mięsa, najlepiej bezzbożową, dostosowaną do potrzeb rasy. Maine coona możemy też karmić wyłącznie mokrą karmą albo z powodzeniem przestawić go na surową dietę BARF.

Pielęgnacja

Toaleta maine coona ogranicza się do wyczesywania sierści raz na kilka dni. Jedynie w okresie linienia trzeba robić to częściej i staranniej, by zapobiegać tworzeniu się kołtunów. Poza tym maine coon wymaga standardowych zabiegów – sprawdzania uszu i przycinania pazurów. Ostrożnie z czesaniem ogona! Zbyt mocne działania z grzebieniem mogą znacznie uszczuplić kocią kitę. Aby futro maine coona zyskało na puszystości, warto raz na jakiś czas wykąpać kota i wypudrować jego sierść dobrym pudrem dla kotów.

Historia rasy maine coon

Historia rasy maine coon nie jest dokładnie znana, jednak krąży wokół niej wiele legend. Pewne jest, że powstała bez ingerencji człowieka i jest jedną z rodzimych ras Ameryki Północnej. Jej nazwa nawiązuje do amerykańskiego stanu Maine, gdzie po raz pierwszy zainteresowano się hodowlą tych kotów. „Coon” pochodzi natomiast od „raccoon” – słowa oznaczającego szopa pracza. Pierwsze koty rasy maine coon miały bowiem podobne umaszczenie i równie puszyste ogony. Długo sądzono nawet, że maine coon jest wynikiem skrzyżowania domowego kota z szopem praczem. Młode miały odziedziczyć po szopie okazałe ogony, umiejętność wspinania się i radość z kąpieli. Teoria ta została jednak obalona przez genetyków.

Szybko zastąpiono ją historią o pokrewieństwie z rysiem rudym. Te zwierzęta jednak również są zbyt odległe, by taka krzyżówka mogła powstać. Kolejna wersja historii rasy maine coon wiąże się z wikingami. Jej bohaterem jest Leif Eriksson, który miał odkryć Amerykę na setki lat przed Kolumbem. W wyprawie towarzyszyły mu podobno norweskie koty leśne, których zadaniem było rozprawianie się z pokładowymi szczurami. Jeden z kotów zawieruszył się po zejściu na ląd. Z czasem miał dać początek rasie maine coon.

Najbardziej romantyczna jest historia o Marii Antoninie. Królowa, planując ucieczkę przed gilotyną do Ameryki (do stanu Maine) w czasie Rewolucji Francuskiej, załadowała na statek kosztowności oraz sześć swoich kotów: persów i angor. Sama jednak nie zdążyła wejść na pokład. Została pojmana i stracona. Królewskie koty wraz z kapitanem Cloughem dotarły do nowej ziemi i łącząc się z miejscową populacją, zapoczątkowały rasę kotów maine coon.

Najbardziej prawdopodobne wydają się jednak hipotezy, że przodkami rasy maine coon były długowłose koty z Europy lub Azji, które w XVIII wieku dotarły na statkach handlowych do Ameryki albo koty angorskie przywiezione kilkaset lat wcześniej przez marynarzy z Nowej Anglii. Jednym z członków takiej wyprawy był kapitan Coon. Gdy statek przybił do brzegu, wraz z ludźmi na ląd wyszły koty. Z czasem ich dziko żyjący, długowłosi potomkowie nazywani „kotami Coona” zyskali sławę doskonałych łowców gryzoni. Stały się cenionymi mieszkańcami farm i pasażerami statków handlowych.

Nie da się z całą pewnością ustalić, która z powyższych opowieści jest prawdziwa. Wiadome jest jednak to, że do portów wschodniego wybrzeża Ameryki zawijało wiele statków, a na większości z nich były koty. Z czasem potomstwo tych zwierząt rozwinęło cechy niezbędne do przetrwania w surowych warunkach stanu Maine: niezależność, krzepką budowę i gęste futro chroniące przed zimnem i wilgocią. Tezę tę potwierdzają badania genetyczne, które wykazują, że maine coon faktycznie jest spokrewniony z kotem norweskim leśnym oraz z krótkowłosymi kotami domowymi.

Farmerzy ceniący swoje koty zaczęli chwalić się nimi na rolniczych festiwalach i w konkursach stanowych. Nie były to jednak wystawy sensu stricto. Oficjalnie po raz pierwszy maine coon został pokazany na wystawie w Nowym Jorku w 1895 roku. Rasę uznano w USA w 1976 roku, a w Europie w 1983 roku, choć pierwszy maine coon o dumnym imieniu Captain Jenkins został udokumentowany już w 1861 roku.

Mimo początkowych sukcesów hodowlanych i powodzenia na wystawach, popularność kotów malała na rzecz bardziej egzotycznych ras. Do lat 50. przetrwało niewielu przedstawicieli rasy maine coon. Udało się jednak uratować populację dzięki jej miłośnikom, którzy założyli koci fanklub rasy maine coon. Wśród nich była Ethelyn Whittlemore. Obecnie maine coon to jedna z najpopularniejszych ras na świecie, a zainteresowanie nią wciąż rośnie.

Maine coon w Polsce

Do Polski pierwszy maine coon trafił w 1994 roku za sprawą Anny Górskiej. Obecnie koty rasy maine coon są w Polsce bardzo popularne.

Wzorzec rasy maine coon

Maine coon – koty półdługowłose – II kat. wg FIFe

kod EMS: MCO

• Pochodzenie: Stany Zjednoczone
• Charakter: przyjazny i chętny do zabawy; kochający i lubiący spędzać czas wraz z opiekunem
  
• Wielkość: kot duży, muskularny i o mocnym kośćcu; rośnie długo, bo aż do 3.-4. roku życia
• Waga: kocury 5-10 kg, kotki 5-8 kg; oczywiście zdarzają się wyjątki – maine coon potrafi być o wiele większy
• Tułów: masywny, podłużny, z szeroką klatką piersiową
• Kształt głowy: ma średniej wielkości, klinowatą, kanciastą głowę (czaszka i kufa powinny stanowić dwie oddzielne bryły), z mocną brodą, która wraz z nosem i górną wargą tworzy pionową linię; zauważalne kości policzkowe
• Uszy: duże, trójkątne, wysoko osadzone, ozdobione na końcach charakterystycznymi dla rasy długimi, rysimi pędzelkami
• Oczy: duże, lekko owalne, nieco skośnie osadzone, o typowym tzw. sowim spojrzeniu; kolor zielony, złoty lub miedziany; u biało umaszczonych osobników dopuszcza się oczy niebieskie lub różnobarwne
• Nos: długi, z wyraźnym przełomem
• Ogon: bardzo puszysty i długi (przynajmniej taki, jak reszta ciała) – służy kotu do okrywania się podczas snu; długi, falujący włos okrywowy tworzy charakterystyczne „pióro”
• Kończyny: średniej długości, lecz silne; stopy duże i okrągłe, mocno owłosione pomiędzy palcami
• Sierść: gęsta, jedwabista, gładka, luźno opadająca, z miękkim i delikatnym, ale gęstym podszerstkiem; ma zróżnicowaną długość; na szyi występuje bogata kryza, dłuższy włos powinien też być na bokach, brzuchu oraz na portkach (tylna strona ud)
• Maść: dopuszczalny jest każdy rodzaj umaszczenia z wyjątkiem colorpoint (z oznaczeniami typu syjamskiego), czekoladowego, cynamonowego, płowego i liliowego; najbardziej popularna jest maść pręgowana
• Odporność/podatność na choroby: istnieje tendencja do kardiomiopatii przerostowej, policystowatości nerek oraz problemów ze stawami
  
• Długość życia: 12-18 lat
  
• Możliwość zakupu kota w Polsce: tak
• Cena kota z rodowodem: 1500-2000 zł

Ciekawostki o rasie maine coon

Maine coon to największy przedstawiciel domowych kotów. Ogłoszono go rasą narodową Kanady. Tam też można znaleźć najwięcej hodowli. Kot ten jest doskonale przystosowany do niskich temperatur i śnieżnej aury. Długi i puszysty ogon maine coona ma za zadanie otulać kocie ciało i tym samym nie pozwalać mu na zbytnie wychłodzenie podczas snu. Zwierzę może także na nim siadać, co chroni tylną część ciała. Szerokie stopy porośnięte długą sierścią tworzą swego rodzaju rakiety śnieżne, które znacznie ułatwiają poruszanie się po głębokim śniegu. Włosy rosnące po wewnętrznej stronie uszu zapobiegają odmrożeniom u kotów rasy maine coon.

Samce bywają bardziej żywiołowe od samic, jednak obie płcie w równym stopniu przywiązują się do swojego opiekuna. Mówi się, że maine coony z Nowej Anglii cechowało dość częste występowanie polidaktylii – wrodzonej dolegliwości polegającej na tym, że kot posiada więcej palców. Wielu przedstawicieli rasy maine coon trafiło do Księgi Rekordów Guinnessa, m.in. w kategoriach: największy kot domowy świata, najdłuższy kot domowy świata, kot z najdłuższym ogonem.