Kot kusy

Kot kusy (Prionailurus planiceps syn. Ictailurus planiceps), jeden z najbardziej tajemniczych i słabo poznanych gatunków kotowatych, do 1985r. uznawany za wymarły. Wszystko co o nim wiadomo, pochodzi z obserwacji mniej niż 20 osobników (ostatnie lata). Posiada jedną niezwykłą cechę – w jego diecie znajdują się także owoce.

Występowanie
– Sumatra
– Borneo
– Półwysep Malajski

Wygląd
Przypomina nieco łasicę ze względu na wydłużony kształt ciała i krótkie łapy. Jego głowa jest płaska, o długim pysku; uszy małe i okrągłe. Ogon krótki.
Gęste futro barwy brązoworudej z ciemnymi cętkami na gardle i wewnętrznej stronie kończyn. Jest jednym z czterech gatunków kotów, które nie potrafią schować swoich pazurów (tak jak gepard, kot z Iriomote i taraj) – między jego palcami jest częściowo rozpostarta błona pławna, co stanowi przystosowanie do wodnego trybu życia.

Prawdopodobnie wydaje podobne dźwięki jak kot domowy (miauczy). Ma zwyczaj znaczenia terenu moczem.

Wysokość w kłębie: 33-50 cm
Długość ciała: 41-50 cm
Długość ogona: 15-20 cm
Waga: 1,5-2,5 kg

Pokarm
Przeważnie żywi się (jako wyjątek wśród kotowatych) roślinami, a szczególnie owocami. Czasami poluje na ryby, płazy lub raki.

Biotop
Koty kuse żyją w lasach deszczowych, blisko wody oraz plantacji palm olejowych. 70% obserwowanych osobników znajdowała się w odległości mniejszej niż 3km od wody.

Tryb życia
Prawdopodobnie nocny, chociaż w niewoli obserwowano jego aktywność również w dzień.

Niewiele wiadomo o rozrodzie. Prawdopodobnie ciąża trwa ok. 56dni, a w miocie jest 1-4 młodych. Różne źródła podają ilość od 2 do 10 osobników żyjących w ogrodach zoologicznych.

Kot kusy znajduje się na Czerwonej Liście w kategorii EN – gatunek zagrożony wyginięciem. Jedynym miejscem, gdzie nie posiada prawnej ochrony jest Brunei. Całą jego populację wolno żyjącą szacuje się na 2,5 tys. dorosłych osobników. Obok badii (kota z Borneo) jest najbardziej zagrożonym wyginięciem kotowatym.

 

Za: Wikipedia, www.animaldiversity.ummz.umich.edu