Kot pozbawiony instynktu łowieckiego – czy to możliwe?

Koty przez wieki były cenione za swoje umiejętności łapania gryzoni, czym znacząco przyczyniały się do ochrony ludzkich spichlerzy. Choć zdolności łowieckie nadal się czasem przydają – choćby u kotów wiejskich czy wolno żyjących w miastach – pozostaje spora populacja kotów  typowo domowych, a wychodzących, które zagrażają rodzimej faunie, głównie ptakom.

Czy możliwe jest wyhodowanie kota, który nie potrafi polować?

Według naukowców z Uniwersytetu w Bristolu instynkt łowiecki kota domowego jest uwarunkowany przez 15 do 20 różnych genów. Prawdopodobnie. Jeśli udałoby się zmapować te geny, a następnie wyeliminować, prawdopodobnie uzyskano by koty bardziej spolegliwe i leniwe, które nie wariowałoby na widok motylka, muchy czy myszy. Pytanie, czy eliminując geny łowiectwa nie wyeliminowano by równocześnie kociej chętki do zabaw, skoków i ruchu? Wszak pogoń za sztuczną myszką, piłeczką czy światłem lasera to pochodna instynktu polowania. Zabawa pomaga silniej związać zwierzę z opiekunem, jest nieoceniona we właściwej socjalizacji, a także zapobiega otyłości i cukrzycy – aktywne zwierzę ma lepszą przemianę materii, łatwiej zachowuje linię, dłużej pozostaje młode i w formie.

Pytanie powinno więc brzmieć: Jak oduczyć mruczka polowań na żywe zwierzęta, zachowując jak najwięcej kota w kocie?