Skąd wzięły się koty perskie?

Ta legenda dość dokładnie i poetycko oddaje kształt i charakter tych niesamowitych kotów.

Skąd się wzięła długa sierść u udomowionego kota?

Żaden z dzikich przedstawicieli tego gatunku nie ma tak długiego futra, jedynie ryś i irbis mają nieco dłuższą i bardziej puszystą sierść niż inne dzikie koty żyjące w ciepłych krajach.
Teraz trudno dociec pochodzenia długiej sierści , ale wszystkie drogi prowadzą do Iranu (dawnej Persji).

W roku 1620 włoski podróżnik Pietro della Vella przywiózł kilka puchatych piękności do swojej ojczyzny z Iranu, natomiast kilka lat później naukowiec i polityk Nicolas-Claude Fabri de Peyresh z Angory (obecnie Ankara) sprowadził długowłose koty do Francji.

Kiedy w Anglii, którą wówczas uważano za drugą ojczyznę kotów perskich, pojawiły się pierwsze długowłose koty, nazwano je Francuskimi. Trudno powiedzieć, czy były to koty tej samej rasy.

W chwili obecnej na wschodzie istnieje kilka odmian kotów długowłosych powszechnie uznanych.

Angora opisywana jako puszyste, lekkie i średnie zwierzątko, jest energiczna i żywotna, ale Alfred E.Brem opisuje puszystą angorę jako poważne, powolne, szare i szaroniebieskie zwierzę żyjące w południowej Syberii.

Na pytanie, dlaczego zwierzę pochodzące z gorących krajów azjatyckich było bogate w długą sierść, trudno jest odpowiedzieć.

Niektórzy uważają, że wśród przodków kotów perskich była puszysta Angora z Syberii, która zaczęła migrację w kierunku wschodu, Azji Mniejszej a następnie Europy Zachodniej.
Inni uważają, że długa okrywa włosowa powstała w wyniku przypadkowych mutacji i selekcji zwierząt domowych.

Trzecia hipoteza opiera się na różnicach między fenotypem kotów perskich i innych kotów domowych. Hipoteza ta sugeruje, że masywne i krępe persy z szeroko rozstawionymi uszami oraz dużą okrągła głową związane są z gatunkiem dzikich kotów – manul z Azji.

Ojczyzny persów

W każdym z tych przypadków za praojczyznę persów przyjmuje się obecny Iran, Turcję i Afganistan.

Za drugą ojczyznę persów uznaje się Anglię, gdzie w końcu XIX wieku brytyjskie towarzystwo miłośników kotów skupiło się na hodowaniu tej rasy.

Nastąpił wówczas podział na koty tureckie angorskie z długim elastycznym ciałem i jedwabistym, ale krótszym włosem i perskie – masywne z szeroką okrągłą głową i małymi uszami.

Kolor futra

Perskimi nazywano tylko koty o niebieskiej barwie futra, a pozostałe – po prostu długowłosymi. Każdy z pięćdziesięciu różnych kolorów kotów długowłosych uznano za odrębne rasy.

W latach 80-tych XIX wieku kot perski pojawił się w USA, gdzie bardzo szybko znalazł szeroką rzeszę wielbicieli. Tutaj jednak w przeciwieństwie do brytyjskich klubów wszystkim odmianom kolorystycznym nadano wspólną nazwę – pers.

W wyniku pracy hodowców powstało ponad 150 wersji kolorystycznej tej rasy .
Jednak do celów wystawowych istnieje podział na tylko 5 kategorii:

• jednokolorowe – solid
• dymne
• pręgowane
• bikolory
• colorpoint

Pers dzisiejszy a pierwotny

Dzisiejszy typ persa znacznie różni się od tych pierwotnych. Persy starego typu miały znacznie krótszą i mniej obfitą sierść, dłuższy pyszczek i smuklejszą sylwetkę.

Pers nowego typu jest wynikiem pracy hodowców wielu krajów.

Na początku XX wieku prowadzili prace zmierzające do masywniejszej sylwetki o krótkim korpusie , dużej okrągłej głowie i bardziej płaskim pyszczku.

Rezultatem tej pracy jest amerykański typ – peak face.

Pierwsze takie kocięta zaczęły się pojawiać w miotach rudych i rudych pręgowanych.
Miały bardzo krótkie nosy z dobrze zarysowanym stopem, co upodobniało je do płaskonosych pekińczyków. Taki typ nazwano ekstremalnym.

Lekarze weterynarii twierdzą, że tak skrajne skrócenie pyszczka szkodzi zdrowiu, a brytyjska felinologia nie akceptuje kotów tego typu. W Ameryce i większości krajów Europy ten typ jest dozwolony.

Perski kot stał się praojcem nowej rasy egzotycznych krótkowłosych, które obowiązuje ten sam standard co koty perskie, poza długą sierścią. Koty tej rasy powstały w 1960 roku w USA , a europejska organizacja FIFe uznała je w 1984 roku.

Tekst za zgodą: Barbara Mączkowska, Hodowla kotów perskich i himalajskich Vistoria*PL

Fot. archiwalne zdjęcia persów starego typu pochodzą z książki Frances Simpson „The Book Of The Cat” 1903