Hemobartoneloza (anemia złośliwa) kotów
Hemobartonella to drobnoustrój z rodziny mykoplazm. Atakuje krwinki czerwone kotów i psów. U kotów jest przenoszona przez kleszcze i pchły, ale możliwe jest też zakażenie kociąt ssących przez mleko matki lub z krwią podczas transfuzji.
Hemobartonella jest to drobnoustrój z rodziny mykoplazm. Atakuje krwinki czerwone (erytrocyty) kotów (H. felis) i psów (H. canis). U kotów jest przenoszona przez kleszcze i pchły, ale możliwe jest też zakażenie kociąt ssących przez mleko matki lub z krwią w czasie transfuzji. Hemobartoneloza kotów jest często nazywana zakaźną anemią kotów (Feline Infectious Anemia).
Czynniki predysponujące
Mogą wywołać objawy choroby u bezobjawowo zakażonych zwierząt.
- usunięcie śledziony (zwłaszcza dotyczy psów)
- osłabienie odporności (np. w czasie długotrwałych podróży, czy sytuacji stresowych)
- choroby zakaźne – białaczka kocia (FeLV), zespół osłabienia odporności (FIV)
Objawy
Objawy kliniczne zależą od nasilenia anemii, stadium choroby oraz statusu immunologicznego zwierzęcia.
- najważniejszą konsekwencją zakażenia Hemobartonella felis jest anemia. Jest ona spowodowana głównie przez immunologiczny rozpad krwinek, a nie jak się często sądzi przez bezpośrednie działanie zarazka.
- niektóre koty mogą nie wykazywać żadnych objawów chorobowych
- koty zarażone FeLV lub FIV dużo ciężej przechorowują hemobartonelozę
- inne objawy – osłabienie, depresja, blade lub zażółcone błony śluzowe, gorączka. Przy postaci przewlekłej wychudzenie. Możliwe powiększenie śledziony.
- koty – ozdrowieńcy stają się nosicielami
Rozpoznanie
U kotów podejrzanych o wystąpienie hemobartonellozy należy wykonać pełną morfologię krwi. Podstawą rozpoznania jest stwierdzenie ziarnistych lub obrączkowatych drobnoustrojów na powierzchni erytrocytów w czasie oglądania rozmazu krwi. Stwierdza się również znaczną anemię. U chorych kotów powinno się również wykonać badanie serologiczne w kierunku białaczki kotów oraz FIV.
Hemobartonelloza kotów nie jest niebezpieczna dla ludzi.
Leczenie
- Podstawą leczenia jest antybiotykoterapia przez minimum 3 tygodnie. Lekarz weterynarii zaleci doksycyklinę lub antybiotyk z grupy tetracyklin.
- Przy ciężkim przebiegu choroby konieczne jest często podawanie glikokortykosteroidów, które mają na celu osłabienie immunologicznego rozpadu erytrocytów.
- Jeżeli kot jest odwodniony i osłabiony można podawać kroplówkę z płynów bogatych w glukozę.
- Przy silnej anemii wskazana jest transfuzja krwi.
Rokowanie
- Dobre – u kotów, u których zastosowano odpowiednie leczenie
- Złe – u kotów nieleczonych (do 30% przypadków śmiertelnych)
źródło: lek. wet. Maja Ingarden; Klinika Weterynaryjna Therios