Jak temperament kocura wpływa na jego potomstwo?

Z pewnością nikogo nie zaskoczy fakt, że osobowość kociąt ma podłoże genetyczne. Na kształtowanie pewnych cech charakteru wpływ ma również środowisko. Czy to w przypadku dzieci, czy zwierząt skupiamy się jednak najczęściej na relacji matka-dziecko. A jaka w tym wszystkim jest rola ojca – akurat tutaj kocura? Jak się okazuje, znacznie większa, niż moglibyśmy przypuszczać. Choć kocury nie uczestniczą w opiece nad potomstwem (zdarzają się wyjątki, jednak niezwykle rzadko), to uważa się, że ich geny mają większy wpływ na osobowość i zachowanie młodych kotów.

Jaki kocur, takie kocię

Hodowcy od dawna wierzyli, że to właśnie kocur ma największy wpływ na temperament kociąt. Niestety przez lata powyższe przekonanie nie zostało potwierdzone przez naukowców. Do czasu. Pierwsze takie teorie pojawiły się w 1994 roku. Wówczas behawiorystka zwierząt Ilana R. Reisner wraz ze swoim zespołem badawczym odkryła, że największy wpływ na zachowanie kociąt podczas zabiegów weterynaryjnych, w tym szczepienia, mają cechy dziedziczone po ojcu. Teoria wymagała jednak dalszych badań, których w 1995 roku podjęła się inna behawiorystka zwierząt – Sandra McCune. Obserwacje przeprowadzono na Uniwersytecie Cambridge. Grupa naukowców chciała sprawdzić, jaki wpływ na młode koty ma wczesna socjalizacja i temperament kocura oraz czy ma to przełożenie na późniejsze interakcje kociąt z ludźmi.

A co z mamą?

Do tej pory żadne badanie nie dało odpowiedzi na to, w jakim stopniu geny kociej mamy mają wpływ na charakter potomstwa. Jest to trudne do określenia, ponieważ kocięta obserwują i naśladują matkę. Dlatego ciężko rozróżnić cechy dziedziczone od tych nabytych. Jak powiedział dr John Bradshaw, by to sprawdzić, konieczne jest, aby kocięta zdystansowanej i bojaźliwej mamy już od urodzenia były wychowywane przez przyjazną kotkę – i odwrotnie. W tej sytuacji wszystkie kocięta muszą zostać spłodzone przez jednego kocura.

Geny czy socjalizacja – co przeważa?

Kocięta zostały podzielone na dwie grupy – mioty spłodzone przez kocury z przyjaznym nastawieniem do ludzi i mioty, których ojcowie byli zdystansowani. Młode kotki nigdy nie miały kontaktu ze swoim ojcem – dorastały u boku mamy i kociąt z miotu. Maluchy z jednego miotu były socjalizowane między 2. a 12. tygodniem życia. Natomiast z drugiego już nie – kotki miały kontakt z człowiekiem tylko podczas karmienia. Kiedy kocięta ukończyły rok, naukowcy sprawdzili ich zachowanie w trzech różnych sytuacjach. W pierwszej naukowcy obserwowali reakcję kociaków na znaną im osobę, w drugiej na nieznaną, a w trzeciej na nieznany obiekt – drewnianą skrzynkę.

W interakcję z człowiekiem chętniej wchodziły koty, które były socjalizowane bądź te, które miały przyjaznego ojca. Były też bardziej pewne siebie i śmiałe. Zatem przyjazny kocur to przyjazny miot. Naukowcy zaobserwowali też różnice w reakcjach kociąt na nowy przedmiot. Jak sami stwierdzili, różnic w zachowaniu nie można tłumaczyć różnicami we wczesnej socjalizacji – nieznany obiekt wzbudził początkowo niepokój u wszystkich kociąt. Odnotowano jednak, że potomstwo przyjaźnie nastawionego kocura potrzebowało mniej czasu, by podejść do drewnianej skrzynki, zbadać – obwąchać ją czy przebywać w jej pobliżu niż kocięta, które mają zdystansowanego ojca.

Wnioski

Badanie, które przeprowadzono na Uniwersytecie Cambridge sugeruje, że niezależnie od oswajania kocich osesków z człowiekiem, to geny dziedziczone po ojcu odgrywają rolę we wczesnym rozwoju. Należy mieć jednak na uwadze, że osobowość kształtuje się jednak przez całe życie i wpływa na nią wiele innych różnych czynników, w tym socjalizacja i środowisko.

Zapisz się do newslettera Koty.pl i otrzymuj ciekawe treści przed innymi!

źródła: www.sciencedirect.com, messybeast.com, magwet.pl