Międzynarodowy zespół zoologów przeanalizował genomy kotów dzikich i domowych – 48 współczesnych osobników i 258 starożytnych (sprzed około 6000 lat p.n.e.). Następnie zbadali, czy i w jakim stopniu miały miejsce hybrydyzacje.
Żbik ignoruje kota, a kot żbika
Jak wynika z badań – koty domowe i żbiki europejskie żyły oddzielnie przez około 2 tysiące lat. Do dziś mniej niż 10 procent przodków większości współczesnych kotów domowych można powiązać ze żbikami. Wynika to z tego, że przystosowały się one do różnych nisz ekologicznych i mają inny tryb życia – żbiki są zwierzętami samotnymi, koty domowe zaś mogą żyć w znacznie większych skupiskach.
Nasze badania pokazują, że biologia kotów domowych tak bardzo odbiega od biologii dzikich kotów, że w normalnych warunkach, by się nie krzyżowały – podkreśla profesor Laurent Frantz.
Mniejsza populacja = nagły proces hybrydyzacji
W odrębnym badaniu naukowców z Uniwersytetu w Bristolu, (w które również zaangażował się profesor Frantz) wykazano, że sytuacja zmieniła się jakieś 50 lat temu. Badacze podkreślają, że hybrydyzacja nastąpiła gwałtownie, a przyczyn upatrują w stale malejącej populacji szkockich żbików, co utrudnia kojarzenie się z osobnikami płci przeciwnej.
Żbiki i koty domowe skrzyżowały się dopiero niedawno. Ta hybrydyzacja jest konsekwencją współczesnych zagrożeń. Utrata siedlisk i prześladowania doprowadziły żbika w Wielkiej Brytanii na skraj wyginięcia. To fascynujące, że możemy wykorzystać dane genetyczne, aby spojrzeć wstecz na historię ich populacji i wykorzystać to, czego się nauczyliśmy, do ochrony szkockich żbików – wyjaśnia Jo Howard-McCombe z Uniwersytetu w Bristolu i Królewskiego Towarzystwa Zoologicznego Szkocji.
W ciągu ostatniej dekady sekwencje genomowe zarówno współczesnych, jak i starożytnych osobników ujawniły, że zwierzęta domowe, które się przesiedlały, krzyżowały się z blisko spokrewnionymi dzikimi gatunkami. Badacze zaobserwowali ten wzór u każdego zwierzęcia domowego – z wyjątkiem psów.
źródło: www.cell.com
