KOT BURMILLA

Charakter rasy burmilla

Burmilla jest inteligentny, towarzyski, większość cech silnego charakteru odziedziczył po burmskim przodku. Niewiele w nim z charakteru persa. Jest temperamentny, potrafi wyrazić swoje zdanie i postawić na swoim. Uwielbia zabawy i wspinaczki, także w starszym wieku. Szybko się uczy. Potrafi sam otworzyć sobie drzwi i szafki. Lubi także podkradać niewielkie przedmioty, takie jak gumki do włosów czy długopisy.

Kot rasy burmilla doskonale sprawdzi się zarówno jako członek licznej rodziny jak i towarzysz samotnej osoby. Dobrze dogaduje się z dziećmi oraz innymi zwierzętami. Burmilla nie lubi zostawać zbyt długo sam w domu, może wówczas głośno wyrażać swoją frustrację i nudę.

Wady i zalety rasy burmilla

Kot burmilla – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• nie lubi samotności
• może być głośny
• ma silny charakter, bywa uparty i niezależny
• lubi życie „na wysokościach” – zalecany wysoki drapak
• ma tendencje do ucieczek i włóczenia się po okolicy
• mocno linieje

Zalety

• bardzo towarzyski i kontaktowy, wesoły i pogodny, lubi być w centrum uwagi
• świetny kot dla starszej osoby, a także rodziny z dziećmi
• inteligentny, szybko się uczy
• uwielbia zabawy, nawet w starszym wieku
• z łatwością akceptuje inne koty i psy
• przyzwyczai się także do niewychodzenia z domu

Zdrowie rasy burmilla

Burmilla to rasa raczej zdrowa i odporna. Koty te mogą mieć jednak skłonność do alergii i problemów z nerkami. Tak jak każdy domowy czworonóg, burmilla wymagać będą regularnych, profilaktycznych wizyt i badań. Koty wychodzące powinny być także szczepione przeciwko chorobom zakaźnym i odrobaczane.

Żywienie

Aktywne, zdrowe koty rasy burmilla wymagać będą wysokiej jakości diety o dużej zawartości białka zwierzęcego. Można je karmić zarówno komercyjną zbilansowaną karmą dostosowaną do wieku i stanu zdrowia, jak i dietą typu BARF. Domowe posiłki dla kota wymagać będą odpowiedniej suplementacji.

Pielęgnacja

Burmilla nie wymaga intensywnej pielęgnacji, choć z uwagi na gęstą sierść dość mocno linieje. Sierść wymaga więc regularnego wyczesywania co dwa-trzy dni. Nie należy o tym zapominać także z uwagi na fakt, że zaniedbana sierść u kota rasy burmilla może mieć tendencje do kołtunienia się i tworzenia filców. Należy również regularnie sprawdzać stan pazurów, oczu, uszu i zębów.

Historia rasy burmilla

Burmilla to rasa kotów z grupy azjatyckiej (ang. Asian Group). Nazywany jest również kotem azjatyckim cieniowanym (srebrzystym) (ang. Asian Shaded). Końcówki włosów kotów tej rasy, na około 1/8 długości włosa, mają ciemniejsze zabarwienie, powodując złudzenie aureoli dookoła sylwetki.

Burmilla to rasa angielska powstała w 1981 roku ze skrzyżowania kotki rasy burmskiej z kocurem perskim szynszylowym. Burmilla powstała tak naprawdę przypadkiem. W roku 1981 roku Miranda Bickford-Smith, hodowczyni kotów burmskich, kupiła w prezencie dla swojego męża kocura perskiego szynszylowego o imieniu Jemari Sanquist. Kot był jeszcze przed kastracją. Zanim doszło do zabiegu, zdążył pokryć jedną z kotek burmskich – liliową Bambino Lilac Fabergé. W efekcie narodziły się cztery kocięta niezwykłej urody, o czarno cieniowanym srebrzystym futrze. Kocur stał się protoplastą nowej rasy, nazwanej burmilla od nazw obu ras rodzicielskich: burm/ese – chinch/illa.

Rasę wstępnie zatwierdzono w 1984 roku, ostatecznie wpisano na oficjalną listę uznanych ras FIFe w 1990 r. Obecnie burmilla to dość rzadka rasa ze względu na skomplikowany sposób rozmnażania tych kotów wymagający nietypowego łączenia pokoleń w celu utrzymania specyficznego wyglądu i okrywy włosowej.

Burmilla w Polsce

W Polsce istnieje kilka hodowli rasy burmilla. Koty te nie cieszą się jednak zbyt dużą popularnością – zdecydowanie łatwiej jest dostać kociaka burmskiego lub persa.

Wzorzec rasy burmilla

Kot burmilla – kot azjatycki cieniowany – kot azjatycki srebrzysty – Koty krótkowłose i somalijskie – III kat. FIFe

kod EMS: BML

• Pochodzenie: Wielka Brytania
• Charakter: przyjacielski, inteligentny, towarzyski
• Wielkość: średniej wielkości
• Waga: 4-7 kg
• Wygląd ogólny: proporcjonalny, dobrze umięśniony
• Głowa: okrągła, nieco spłaszczona
• Uszy: średniej wielkości, lekko zaokrąglone na końcach
• Oczy: duże, wyraziste, o kształcie migdała, szeroko rozstawione, lekko skośne; barwa pożądana to kolor głęboki intensywnie zielony, u młodych kotów do drugiego roku życia dopuszczalny lekko żółtawy; niektóre organizacje dopuszczają oczy niebieskie. Wyjątkiem mogą być oczy kotów o umaszczeniu rudym, kremowym i szylkretowym, u których dopuszczane są oczy w odcieniu bursztynowym. U czarnych burmilli kontur oka czarny, w przypadku innych umaszczeń kontur oka może być brązowy lub może nie występować
• Nos: szeroko rozstawione z wyraźnie zaokrąglonymi końcami; podobnie jak u persów występuje u nich stop, wklęśnięcie u nasady nosa
• Tułów: tylne kończyny nieco dłuższe od przednich, smukłe
• Ogon: na końcu zaokrąglony, a przy tym prosty, długi lub średnio długi
• Szata: może być krótka i przylegająca do ciała, podobna jak u kota burmskiego, może też być półdługowłosa, zwana też Tiffanies;
• Maść: czarne, niebieskie, brązowe, czekoladowe oraz liliowe; pojawiają się także rude oraz szylkretowe, niemniej jednak nie są to kolory oceniane na większości wystaw. Podszerstek może występować w dwóch odcieniach – srebrnym lub złotym. Skóra nosa w kolorze od rudego do różowego. W przypadku poduszek łap kolory są odpowiednie do umaszczenia: koty czarne będą miały czarne poduszki, koty brązowe brązowe; czekoladowe prezentują połączenie kolorystyczne poprzednich, czyli brązowo-czarne, zaś burmille liliowe oraz niebieskie – łapy w kolorze różowym. Rozmieszczenie koloru na futrze jest równomierne. Jedynie wzdłuż kręgosłupa i w na końcu ogona natężenie barwy jest najsilniejsze.
• Odporność/podatność na choroby: raczej odporny
• Długość życia: 14-18 lat
• Możliwość zakupu kota w Polsce: tak
• Cena kota z rodowodem: 1500-2000 zł

Ciekawostki o rasie burmilla

Półdługi włos u kotów rasy burmilla to zasługa recesywnego genu kotów perskich – gdy spotkają się dwa recesywne geny, potomstwo będzie miał o półdługą sierść ściśle przylegającą do ciała oraz duży i puszysty ogon; najczęściej spotykaną standardową długością okrywy włosowej jest włos krótki.

Krótkowłose koty burmilla mają futro nieco podobne do okrywy kota burmskiego, ale to ich jest bardziej miękkie i jedwabiste. Włos krótki sprawia, że okrywa włosowa dobrze przylega do ciała kota. Inaczej prezentuje się sytuacja z dziedziczeniem włosów krótkich. Tutaj gen jest dominujący i jeden wystarczy, aby potomstwo odziedziczyło tę długość włosa. Z kolei, po skrzyżowaniu kota krótkowłosego z długowłosym o tym, czy miot choć w części odziedziczy długie włosy jednego z rodziców zależy od tego, czy recesywny gen długich włosów jest noszony przez krótkowłosego rodzica.

Trzecim wariantem struktury i długości futra, jest ostatnio pojawiające się okrycie w formie pluszu. Nie jest do końca jasna i zbadana forma dziedziczenia tego rodzaju włosa. Niemniej jednak takie koty pojawiają się na wystawach, ale są oceniane indywidualnie, oddzielnie od krótkowłosych. „Pluszowe” koty burmilla mają futro o wiele gęstsze od reszty kotów tej rasy. Ponadto nie przylega ono ściśle do ciała.

O kolorze podszerstka decydują geny przenoszone od perskiego rodzica. Istnieją 3 grupy form cieniowania futra: forma tipped, gdzie przynajmniej ¾ włosa jest koloru podszerstka (złoty lub srebrny), a jedynie na koniuszku (tip) włosa znajduje się kolor. W przypadku, gdy podszerstek jest srebrny, kot sprawia wrażenie białego. Koty cieniowane (shaded), czyli przedstawiciele drugiej z form, mają od 1/4 do 1/2 swojego koloru na włosie, natomiast koty z trzeciej grupy, czyli dymne (smoke) mają włos pokryty kolorem niemal w całości, jedynie z delikatną odrobiną koloru podszerstka u podstawy.