Czy mimika kota zwiększa jego szanse na adopcję?

Czy koty o bogatszej mimice pyszczka mają większe szanse na znalezienie domu?

Ciekawostki o kotach

Opublikowano: 3 maja 2019

W internecie rządzą koty strojące zabawne (lub smutne) miny. Przyciągają uwagę internautów bardziej, niż mruczki z nie tak charakterystycznymi pyszczkami. A jak jest w prawdziwym życiu? Co zwiększa szanse na adopcję kota?

Jak to było z psami

W 2013 roku psychologowie ewolucyjni wykazali, że psy schroniskowe, które częściej marszczyły brwi w obecności gości schroniska, były adoptowane częściej niż psy, które tego nie robiły. Pies, który zmarszczył brwi około 20 razy podczas spotkania z człowiekiem, znajdował nowy dom dwa razy szybciej niż pies, który zrobił to tylko 5 razy.

Według naukowców marszczenie czoła przez zwierzę powoduje, że pies zaczyna przypominać szczeniaka, a tym samym bardziej przyciąga ludzi. Taki mechanizm został wypracowany w naturalny sposób podczas tysiącleci wspólnej historii człowieka i psa.

Czy podobnie wygląda sprawa z kotami?

Podobał ci się ten artykuł? Zapisz się do naszego newslettera!

* Swój e-book otrzymasz wraz z najbliższym newsletterem

Wszystko, co warto wiedzieć o kotach

Badacze opracowali specjalny program, który nazwali systemem kodowania kociej ekspresji pyszczka. System ten oparto na podobnych programach, które używane są w badaniach ludzi, szympansów, makaków, gibonów, orangutanów i psów. Skatalogowano każdy możliwy ruch mięśni kociego pyszczka i uszu, a także takie wskaźniki jak ruch języka, powiek, nosa i źrenicy. Pod uwagę wzięto również ruch ciała.

Następnie naukowcy przyjrzeli się grupie 106 kotów przebywających w trzech angielskich schroniskach dla zwierząt.

Śledzono, jak szybko koty znalazły nowe domy, szukając korelacji między wyrazami pyszczka, mową ciała i szybkością adopcji. W przeciwieństwie do psów, nie stwierdzono związku między szybkością adopcji a kocią mimiką. Za to wykazano, iż niektóre zachowania mruczków zwiększały szanse zwierząt na szybsze znalezienie nowych domów. Konkretnie było to ocieranie się kota ciałem o zabawki i przedmioty w boksie – zwierzaki zachowujące się w ten sposób znajdowały domy o około 30% szybciej.

Naukowcy mają na to proste wytłumaczenie – w procesie oswajania kota większe znaczenie miały jego zdolności łowieckie niż umiejętność zapewniania towarzystwa człowiekowi. Mimika kociej twarzy nie musiała się rozwijać tak, jak było to w przypadku psów.

Sytuacja zaczęła się zmieniać dopiero jakieś 200 lat temu, gdy rozpoczęto świadome działania hodowlane celem kształtowania określonych cech kociego wyglądu i zachowania, czyli gdy zaczęły powstawać nowe rasy kotów przy współudziale człowieka (wcześniej istniały rasy naturalne, których czynnikiem kształtującym było środowisko, a nie człowiek). Kot zaczął być nie tylko ochroniarzem zbiorów, ale i towarzyszem człowieka.