Ailurofobia? Bój się kota!

Ailurofobia-nazwa pochodzi od greckiego ailouros-kot. Inne nazwy-felinofobia, gatofobia. To jedna z odmian fobii, polegająca na anormalnym i długotrwałym lęku przed kotami. Fobia nie jest chorobą psychiczną, lecz zaburzeniem emocji. Przeżywane poczucie zagrożenia jest nieproporcjonalnie duże w stosunku do tego rzeczywistego.

Osoba cierpiąca na felinofobię boi się nie tylko kotów, tego, że zrobią krzywdę, podrapią itd., ale też wszystkiego, co się z nimi wiąże. Dlatego stara się nie odwiedzać właścicieli tych zwierząt, nigdy nie wybierze się na wystawę, ale może się również obawiać oglądania zdjęć czy filmów związanych z kotami, a nawet samych myśli o nich! Nie musi mieć więc realnego kontaktu ze zwierzęciem, by odczuwać lęk.

Ailurofobia

Fobii takiej towarzyszą uczucia obrzydzenia lub wstrętu, a także stany smutku i depresji. Osoby cierpiące na ailurofobię zazwyczaj zdają sobie sprawę, iż ich lęk jest irracjonalny. Wiedzą, że np. obrazek przedstawiający kota jest niegroźny, ale mimo to się go boją. Często wstydzą się swojej słabości (przez co fobia może się pogłębiać) albo boją się swoich reakcji, np. wyobrażają sobie, że widząc kota w miejscu publicznym, zaczną krzyczeć, piszczeć, mdleć czy uciekać.  Fobia może mieć różne natężenie-od płytkiego lęku aż po bardzo silny i intensywny, uniemożliwiający normalne funkcjonowanie.

Osoba, która cierpi na ailurofobię, w kontaktach z kotami dostaje napadów duszności, zaczyna nadmiernie się pocić, ma suchość w ustach, dostaje napadu drgawek, palpitacji serca, również zaczyna mieć zaburzenia mowy oraz trudności w postrzeganiu. Ailurofobia może także stać się obsesyjną chęcią ukrycia przez chorego swojego lęku przed kotami, aby nikt się o tym nie dowiedział. W efekcie, nawet samo myślenie o tym, że ktoś odkryłby, że dana osoba obawia się kotów, prowadzi do ostrych ataków paniki.

Przyjmuje się, że około 10-20 procent całej populacji ludzi choruje na różnego rodzaju fobie. W 60 procentach przypadków osoba cierpiąca na fobię jest w stanie sama określić obiekt, którego się boi. Felinofobia zdecydowanie częściej występuje u kobiet niż u mężczyzn.

Jakie są przyczyny ailurofobii?

Zakłada się, że fobie związane ze zwierzętami są pochodnymi doświadczeń z dzieciństwa. Jednak niekoniecznie muszą to być doświadczenia mające związek z kotem jako agresorem (np. gdy dziecko zostało dotkliwie przez kociaka podrapane). Fobia może też wystąpić, gdy przeżyło się jakieś wydarzenie lub widziało sytuację, która przerosła możliwości jej zrozumienia i poradzenia sobie z nią.

Dawid Rosenhan i Martin Seligman w książce „Psychopatologia” podali przykład kobiety chorującej na felinofobię przez ponad 30 lat. Jej fobia była skutkiem tego, że jako czteroletnia dziewczynka zobaczyła ojca topiącego małe kociątko. Mimo że zwierzę było w tym wypadku ofiarą, szok wywołany tym widokiem spowodował powstanie fobii-dziecko skojarzyło wówczas swój lęk z kotem.

Na ailurofobię cierpiał m.in. Napoleon Bonaparte, a innymi osobami prawdopodobnie dotkniętymi tą fobią byli Aleksander Wielki, Juliusz Cezar, Czyngis Chan, Mussolini i Hitler.

Ailurofobię można leczyć

Ailurofob to osoba nielubiąca kotów lub nawet bojąca się ich. Na szczęście jest dla niego nadzieja. Jednym ze sposobów leczenia jest stopniowe „odczulanie” poprzez wielokrotne, coraz dłuższe kontakty człowieka ze źródłem lęku, czyli kotem.

Przy wszystkich metodach należy pamiętać o stopniowaniu bodźców lękowych. Osoby, która boi się kotów nie wolno zmuszać do kontaktów z tymi zwierzętami, takimi jak głaskanie czy wzięcie na kolana. Terapię powinien prowadzić specjalista. Zdarza się też, że fobia znika samoistnie. Nieleczone fobie mogą też trwać przez kilkanaście lub kilkadziesiąt lat.

Ailurofilia

To po prostu miłość do kotów. Z greckiego ailouros-kot, filia – lubienie.