Charakter kota może zależeć od jego... jelit!

Nie od dziś wiadomo, jak wiele w naszym zdrowiu i samopoczuciu zależy od jelit. Ich kondycja jest kluczowa nie tylko dla odporności, ale też dla stanu psychicznego. Również u kotów istnieją podobne powiązania. Nowe badanie, przeprowadzone przez naukowców z Uniwersytetu Azabu w Japonii, wykazało wpływ mikroorganizmów żyjących w jelitach mruczków na ich zachowania społeczne. Wskazuje ono, że mikrobiomy jelitowe i hormony, takie jak kortyzol, oksytocyna i testosteron, mogą wyjaśniać, dlaczego niektóre koty dobrze się ze sobą dogadują, a inne są bardziej powściągliwe. Charakter kota ma więc źródło nie tyle w głowie zwierzaka, ile w jego brzuchu!

Kocham twoją… florę bakteryjną

Naukowcy już wiedzą, że podobieństwa się przyciągają. Dotyczy to naszych związków, a także – jak się właśnie okazało – kocich sympatii. W tym drugim wypadku kryterium jest jednak zaskakujące. Częściej wchodziły z sobą w relacje mruczki z podobnymi mikrobiomami. Po bliższym przyjrzeniu się tym zależnościom okazało się to jednak nieco mniej dziwne. Naukowcy wysnuli bowiem wniosek, że flora bakteryjna jelit wpływa na charakter kota. A skoro tak, to czworonogi o określonym mikrobiomie są po prostu z natury bardziej towarzyskie. Dlatego kontaktują się z sobą częściej niż inne koty. Wynika to faktycznie z ich mikroflory jelitowej, ale bezpośrednio – z charakteru, na który ma ona wpływ.

Charakter kota a hormony

Badacze przyjrzeli się również wpływowi hormonów na zachowania mruczków. Tu także czekała ich spora niespodzianka. Najbardziej zaskakujący wniosek dotyczył zależności między oksytocyną a tworzeniem więzi z innymi kotami. Wbrew oczekiwaniom naukowców, zwierzęta z wyższym poziomem tego hormonu wykazywały mniej takich zachowań niż mruczki, które miały go mniej. To dziwne, bo oksytocyna jest nazywana „hormonem miłości” i u innych gatunków zazwyczaj sprzyja budowaniu więzi, np. matki z dziećmi. To odkrycie pokazuje, że hormony mogą działać inaczej w różnych gatunkach.

Inne stwierdzone zależności były łatwiejsze do przewidzenia. Okazało się, że koty z niższym poziomem kortyzolu, oksytocyny i testosteronu są bardziej tolerancyjne od innych mruczków. Natomiast te z wyższym stężeniem kortyzolu i testosteronu wykazywały mniej zachowań społecznych, takich jak wzajemna pielęgnacja, obwąchiwanie się czy dzielenie jedzeniem. Koty z niższymi ilościami kortyzolu i testosteronu były bardziej towarzyskie, a zwierzaki z wyższym poziomem testosteronu częściej próbowały uciekać.

Redakcja poleca: 

1. Czy kolor futerka ma wpływ na koci charakter?

2. Jaki charakter będzie miał twój kot? Sprawdź, na co warto zwrócić uwagę

Charakter kota - mruczki kochają inaczej

Pojawił się też inny wniosek z badania: że koty mogą okazywać uczucia inaczej niż inne zwierzęta. To mogłoby tłumaczyć brak fizycznych kontaktów między mruczkami z wysokim poziomem oksytocyny.

Profesor dodał, że interesujące byłoby się dowiedzieć, czy koty uczestniczące w badaniu, które miały wyższy poziom oksytocyny, spędzały więcej czasu w pobliżu innych mruczków, niekoniecznie wchodząc z nimi w bliskie interakcje.

Charakter kota wymaga dalszych badań

Badanie przeprowadzono na zaledwie 15 kotach schroniskowych. Naukowcy podzielili je na trzy grupy, umieszczając po pięć zwierząt w trzech pomieszczeniach na dwa tygodnie. Obserwowali zachowania czworonogów, a także zbierali ich mocz i kał, aby zmierzyć zawartość hormonów i sprawdzić, które gatunki drobnoustrojów są tam obecne.

Próba czworonogów poddanych badaniu była więc mała. Na dodatek koty były w różnym (lub trudnym do ustalenia) wieku. Często nie było wiadomo, skąd pochodzą ani co przeżyły. Sami naukowcy podkreślają te słabości swojego badania i zaznaczają, że uzyskane wyniki nie mogą mieć zastosowania do wszystkich grup kotów. Przyszłe badania powinny skupić się na tym, w jaki sposób takie czynniki, jak wspólne spędzanie czasu przez kocięta i zmiany warunków środowiskowych wpływają na zachowania społeczne dorosłych mruczków. Ostatnie badanie wykazało prawdzie korelacje między hormonami a zachowaniami czworonogów, jednak wyjaśnienie tej zależności wymaga jeszcze wielu doświadczeń. Wyniki badania opublikowano w czasopiśmie „PLOS ONE”.

źródło: www.smithsonianmag.com