Karakal – przepiękny „dzikus”, który może żyć z człowiekiem w domu

Karakal (od tureckiego słowa karakulak, czyli czarne ucho) nazywany jest także rysiem stepowym. Jest długonogim, szczupłym drapieżnikiem, który żyje w suchych regionach. Zamieszkuje sawanny, stepy oraz tereny półpustynne w pasie od Indii po Afrykę. Łatwo go poznać po miękkiej, piaskowej sierści i imponujących pędzelkach na uszach.

Myśliwy na piątkę!

Karakal imponuje swoimi zdolnościami łowieckimi. Jest bardzo zwinny i skoczny, co przy jego rozmiarach odrobinę zaskakuje. Jest zdolny do upolowania zdobyczy wielkości małej antylopy albo wielkiego ptaka drapieżnego, jak np. orzeł stepowy. Małe ptaki potrafi łapać w locie. Wiadomo, że jest w stanie poradzić sobie także z wielkimi wężami.

Jest szybszy niż większość kotów tej samej wielkości i świetnie się wspina. W pogoni za zdobyczą potrafi rozpędzić się nawet do 80 km na godzinę, ustępując pod względem prędkości tylko gepardom. Dodatkowo cechuje go wysoka inteligencja – podczas łowów stosuje różne taktyki. W związku z tym ludzie od wieków bardzo cenili jego umiejętności, oswajali go i ćwiczyli do polowań.

Karakal domowy?

Karakala próbowano udomowić już przed wiekami. W starożytnym Egipcie czczono go i uwieczniano na malowidłach, a jego pomniki stawiano na straży grobowców faraonów. Obecnie w wielu krajach karakal jest poszukiwanym i cenionym zwierzęciem domowym. Jak się okazuje, jest stosunkowo przyjazny i potrafi przywiązać się do człowieka. Ludzie zachwycają się jego umaszczeniem, a kocięta karakali rozbrajają swoim urokiem. Za młodego, oswojonego kota trzeba jednak słono zapłacić, bo aż od 15 nawet do 30 tysięcy euro. W Polsce gatunek ten znajduje się jednak na liście zwierząt niebezpiecznych i posiadanie takiego pupila wymaga specjalnego zezwolenia.

Każdy kot trzymany w niewoli powinien posiadać dokument CITES – potwierdzenie pochodzenia, by uniknąć przemytu zwierząt i odławiania ich z populacji naturalnych.

Mowa uszu

Uszy to najbardziej charakterystyczny element wyglądu karakala. Zakończone są szczoteczkami sierści, dłuższymi niż u innych kotów. Na sawannie kępki pełnią rolę kamuflażu – przypominają trawę. Jednak w innych terenach czarno-białe ubarwienie uszu jest doskonale widoczne i zbytnio rzuca się w oczy, dlatego też kot nosi je zazwyczaj położone poziomo. Poza tym uszy tego kota odgrywają niezwykle ważną funkcję w międzygatunkowej komunikacji. Podczas spotkania dwóch karakali duże znaczenie mają sygnały nadawane poprzez poruszanie uszami.

Karakal wygląda jak duży kot z pyszczkiem milutkiego kociaka. Trudno oprzeć się urokowi tych maluchów. Młode karakale są niezwykle urocze i uważa się je za najpiękniejsze koty na świecie. Dorosłe natomiast potrafią spełnić marzenie człowieka o dzikim kocie w domu. Należy jednak pamiętać, że to z natury dzikie zwierzę, które najlepiej czuje się w swoim naturalnym środowisku. Jego oswajanie jest częściowo z tą naturą sprzeczne. Karakal zawsze będzie tęsknił za wolnością.