KORAT

Charakter rasy korat

Korat to kot zrównoważony, przypominający charakterem syjamy starego typu. Aktywny, ciekawski, skłonny do zabawy. Wobec ludzi bardzo łagodny i czuły, choć bywa uparty w swoich działaniach i potrafi wejść człowiekowi na głowę. W stosunku do obcych korat bywa nieśmiały, choć po pewnym czasie jest w stanie przekonać się do nowej osoby.

Koty tej rasy są wyjątkowo wrażliwe na hałas ze względu na wyczulony zmysł słuchu. Dlatego nie będą szczęśliwe w domach z małymi dziećmi, dużą liczbą gości i imprez czy w centrum miasta. Korat potrzebuje dużo spokoju i przewidywalnego, uporządkowanego otoczenia.

Koty tej rasy wymagają uwagi i czułości ze strony opiekuna, uwielbiają znajdować się w centrum zainteresowania. Należy poświęcić minimum godzinę dziennie na pieszczoty i zabawy z kotem rasy korat. Człowieka nie zastąpi mu inny kot, a tym bardziej pies, którego szczekanie może wyjątkowo drażnić tego wrażliwego kociaka.

Koraty bywają niezwykle ciekawskie, a zamknięte pomieszczenia nie raz nie dostarczają im wystarczającej ilości bodźców. Dlatego warto zaopatrzyć kota tej rasy w wolierę lub osiatkowany balkon, który pozwoli mu na obserwację otoczenia. Inteligentny, niezaspokojony korat bez problemu nauczy się otwierania okien, co może skończyć się dla niego tragicznie. Koty tej rasy są także wyjątkowo uparte i zawzięcie dążą do upatrzonego celu.

Wady i zalety rasy korat

Korat – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• nie lubi samotności
• nie nadaje się do małych mieszkań
• wymaga dużej porcji rozrywki i ruchu
• jest dość hałaśliwy
• lubi uporządkowane otoczenie i nie znosi chaosu i gwaru

Zalety

• bardzo rodzinny
• łagodny, wesoły
• szybko przywiązuje się do opiekunów
• z łatwością i chętnie uczy się nowych rzeczy
• mało linieje

Zdrowie rasy korat

Jako że geny tej rasy nie zostały osłabione przez eksperymenty, koraty to rasa dość zdrowa i odporna na wiele typowych dla kotów chorób.

U kotów rasy korat może jednak wystąpić gangliozydoza – typu GM1 lub GM2 – choroba genetyczna polegająca na odkładaniu się komórek tłuszczowo-cukrowych (gangliozydów) w mózgu chorego zwierzęcia. Prowadzi to do zmian w układzie nerwowym, zaczynających się około 2-3. miesiąca życia zwierzęcia. Możliwe objawy to zaburzenia równowagi, osłabienie, problemy z poruszaniem się, drgawki, zaburzenia widzenia, oczopląs, zmiany w zachowaniu, agresja.  Nie można dopuszczać do skrzyżowania dwóch nosicieli tej wady. Hodowca zobowiązany jest przekazać kupującemu kota wraz z rodowodem certyfikat weterynaryjny, poświadczający brak lub istnienie nosicielstwa GM.

Z uwagi na brak podszerstka koraty źle znoszą niskie temperatury. W naszym klimacie nie powinny wychodzić zimą na spacery. Warto zadbać, by w domu nie było przeciągów. Łatwo się przeziębiają.

Żywienie

Korat to kot, który wymaga wysokiej jakości karmy – suchej lub mokrej. Może być też karmiony dietą BARF, o ile jego posiłki będą uzupełnione o odpowiednie suplementy. Koty tej rasy bywają wybredne i w niektórych przypadkach ciężko jest znaleźć smak karmy lub rodzaj mięsa, który trafi w ich gusta.

Pielęgnacja

Korat jest łatwy w pielęgnacji. Jak większość kotów krótkowłosych wymaga okresowo wyczesywania martwych włosów (wystarczy raz w tygodniu). Z powodu braku podszerstka słabo linieje. Ważne: szczotka powinna być miękka, najlepiej gumowa lub specjalna rękawica przeznaczona do czesania – nie uszkodzi delikatnej sierści korata.

Koty tej rasy wymagają także regularnych kontroli oczu i uszu oraz przycinania pazurów, gdy będą za długie.

Historia rasy korat

Korat pochodzi z Tajlandii. To jedna z najstarszych ras świata, wymieniana w rękopisach z XIV i XV wieku. Według złośliwych to rezultat krzyżówek kotów syjamskich z kotami niebieskimi krótkowłosymi. Przez Tajlandczyków uważany za symbol szczęścia i powodzenia (Si-Sawat – „szczęśliwy kot”). W rodzinnym kraju funkcjonuje jeszcze jedno jego określenie – „Kot o kolorze chmur przed burzą”. Nazwa korat pochodzi od nazwy prowincji.

Popularność poza swoją ojczyzną zyskał od lat 60. XX wieku. Rzadko już spotykany w stanie dzikim w swojej ojczyźnie. Jako rasa praktycznie niezmienny od wieków.

Przedstawiciela rasy korat poza Tajlandią widziano po raz pierwszy w Wielkiej Brytanii na wystawie kotów w 1896 r., ale współczesne linie hodowlane pochodzą dopiero z 1959 r., kiedy to Amerykanka Jean Johnson założyła pierwszą hodowlę koratów w USA, Cedar Glen. Jej powstaniu towarzyszyły niezwykłe okoliczności.

Krótko po drugiej wojnie światowej Jean Johnson wyjechała z mężem do Syjamu (dzisiejszej Tajlandii), gdzie zapragnęła mieć kota syjamskiego. Dowiedziała się jednak, że kot, którego uważa się tam za prawdziwie syjamskiego, to całkiem coś innego, niż to, co sobie wyobrażała. Przez następnych sześć lat bezskutecznie starała się zdobyć korata. W tym czasie widziała zaledwie kilka takich kotów, nieodmiennie w rękach ważnych urzędników państwowych, zagranicznych dyplomatów lub wysoko urodzonych Tajów. Wyjechała, straciwszy niemal nadzieję na spełnienie swojego marzenia, jednak poprosiła syjamską przyjaciółkę, aby ta próbowała zdobyć dla niej parę kotów tej rasy. Ku jej zaskoczeniu, po sześciu latach przyjaciółka powiadomiła ją, że ma dla niej parę koratów. I tak w 1959 roku do Stanów Zjednoczonych przybyły z Tajlandii dwa pierwsze koraty, kocur Nara i kotka Darra.

Korat w Polsce

W Polsce istnieje kilka hodowli rasy korat. Nie jest ona jednak zbyt popularna w naszym kraju.

Wzorzec rasy korat

Korat –  koty krótkowłose i somalijskie – III kat. FIFe

Kod EMS: KOR

• Pochodzenie: Tajlandia
• Charakter: łagodny, przyjacielski, troskliwy, bardzo rodzinny.
• Wielkość: średni.
• Waga: 4-6 kg
• Wygląd ogólny: muskularny, w typie orientalnym.
• Głowa: okrągła, widziana od przodu ma kształt serca, który to kształt podkreślają zakrzywione łuki brwiowe.
• Uszy: duże, szerokie u nasady, delikatnie zaokrąglone na czubkach; wewnętrzna strona uszu słabo owłosiona, zewnętrzna obficie pokryta bardzo krótkimi, przylegającymi do ciała włosami; uszy położone wysoko na głowie, czujne.
• Nos: szaroniebieski; delikatny stop w profilu; czubek podkreślony delikatnym zakrzywieniem w dół.
• Oczy: szeroko rozstawione duże i okrągłe, za młodu bursztynowe, w wieku ok. 2 lat zmieniają kolor na zielony.
• Tułów: elegancki, umięśniony, gładki; silny ale nie ociężały, plecy lekko zaokrąglone; nogi proporcjonalne do ciała, tylne dłuższe od przednich; opuszki łap szaroniebieskie, okrągłe.
• Ogon: średni do długiego, grubszy u nasady, zaokrąglony na końcu.
• Szata: krótka lub średniej długości, delikatna, jedwabista, powinna ściśle przylegać do ciała; jedna warstwa (brak podszerstka); sierść idealnego korata powinna lśnić podczas ruchu.
• Maść: ciemna srebrzysto-niebieska; srebrzystość dotyczy tylko końców włosów; niedopuszczalne są białe włosy lub kępki w innym kolorze; każdy włos powinien być jaśniejszy u podstawy, ciemnieć wzdłuż włosa do ciemnego niebieskiego i kończyć się srebrnym kolorem; srebrzyste końce włosów na kończynach są niepożądane.
• Odporność/podatność na choroby: źle znosi przeciągi i zimno; może być nosicielem gangliozydozy (przy zakupie wymagajmy certyfikatu weterynaryjnego w kierunku GM).
• Długość życia: 10-15 lat
• Możliwość zakupu kociaka w Polsce: tak
• Koszty utrzymania: 150-200 zł miesięcznie
• Cena kota z rodowodem: 3000-4000 zł

Ciekawostki o rasie korat

Korat uznawany jest za skarb dziedzictwa narodowego Tajlandii i wręczany wybitnym osobom w dowód uznania i szacunku.

W swojej ojczyźnie ceniony na równi z klejnotami, szczególnie wśród bogatych kupców i w wyższych sferach społeczeństwa. Srebrne końcówki włosów korata symbolizowały bogactwo.

Korat był najlepszym prezentem dla młodej pary. Wierzono, że młodym na pewno będzie sprzyjało szczęście, a potomstwo będzie liczne, jeśli przed zaślubinami matka panny młodej wręczy im w prezencie kocura korata. Warunkiem szczęścia była obecność korata podczas pierwszej nocy nowożeńców.

Dawniej na tajlandzkich wsiach korat był centralnym punktem procesji, które odbywały się w czasie suszy. Skoro jego sierść przypominała kolorem burzowe chmury, miał sprowadzać deszcz.

Żaden inny kot nie ma tak soczyście zielonych oczu ani głowy w kształcie serca.