Taraj, czyli kotek cętkowany – największy z najmniejszych kotowatach świata

Taraj to inaczej kot cętkowany lub kotek cętkowany (Prionailurus viverrinus), a po angielsku fishing cat. Żyje wzdłuż brzegów rzek, jezior, na bagnach, niedostępnych lasach tropikalnych, łęgowych i namorzynowych. Zamieszkuje południowo-wschodnią część Indii, Sri Lankę, Półwysep Indochiński i Sumatrę, Pakistan, nepalskie Himalaje, Bangladesz. Spotykany jest także w Tajlandii, Malezji i na Jawie. Zalicza się do „małych kotów”, jednak jest jednym z ich największych przedstawicieli.

Woda zamiast drzewa

Taraj przełamuje stereotyp kota, który stroni od wody. Jako jedyny kot preferuje środowiska wilgotne, zamiast wspinania się po drzewach. Choć to też potrafi robić. Niestraszne mu wilgoć i mokre futro. Natura doskonale przystosowała tego kota do życia w takim środowisku i korzystania z wodnych warunków.

Pływak doskonały

Taraj doskonale pływa. Obserwowanie go podczas tej czynności to istna przyjemność. Grube futro chroni kota przed wilgocią. Zewnętrzna warstwa szorstkiego włosia zatrzymuje wodę, która nie dostaje się do skóry, ani nawet do izolującej warstwy wewnętrznego futra (podszerstka). Taraj posiada błonę pławną między palcami, która ułatwia mu pływanie, a także poruszanie się po bagiennych terenach. Ogon to dla taraja ster, którym posługuje się w wodzie.

Wielkie oczy pozwalają dostrzec ofiarę pod wodą, dlatego taraj może śmiało być nazywanym najlepszym rybakiem w kocim świecie. Ryby łowi doskonale zarówno z brzegu, jak i w oddali od niego – wskakując za ofiarą na głęboką wodę.

Taraj – charakterystyka

Wygląd:

Taraj ma krępe ciało. Nogi tego kota są dość charakterystyczne – choć stosunkowo krótkie, to bardzo silnie umięśnione. Stopy natomiast posiadają błonę pławną, która ułatwia pływanie. Jest około dwa razy większy od znanego nam kota domowego. Samiczki są o wiele mniejsze od samców. Jego sierść jest szara lub szarooliwkowa w ciemne cętki i pasy. Spód ciała jest biały, a tył uszu – czarny z białymi plamami. Kończyny i krótki ogon są poprzecznie pręgowane. Podłużny, spłaszczony pyszczek zakończony jest różowym noskiem, a głowa – trójkątnymi, szeroko rozstawionymi uszami. Pazury są niekompletnie osłonięte.

• długość ciała: 75 cm,
• wysokość w kłębie: 45 cm,
• długość ogona: 20-30 cm,
• masa ciała: około 8-15kg.

Tryb życia:

Żyje samotnie, łączy się w pary tylko w okresie godowym. Taraj jest aktywny głównie nocą i o zmierzchu. Świetnie pływa, na drzewa wspina się rzadko. Ma doskonały wzrok i słuch. Na spoczynek i swoje gniazdo wybiera kryjówki zlokalizowane w szczelinach skalnych, norach innych ssaków, rzadziej w koronach drzew, lub ptasich dziuplach.

Pożywienie:

To kot – „rybożerca”. Żywi się głównie rybami. Pożera także mięczaki słodkich wód, kraby, węże i żaby. Poluje na ptaki i gryzonie, a nawet niewielkie zwierzęta kopytne. Czasami atakuje stada owiec, a nawet psy. Nie pogardzi padliną.

Długość życia:

W niewoli żyją około 10-12 lat, na wolności zwykle krócej.

Rozmnażanie:

Ciąża trwa 63-68 dni, samica rodzi 1-4 młode, najczęściej 2. Odpowiedzialność wychowania potomstwa spada na samicę, gdyż taraje nie są specjalnie romantyczne i nie łączą się w pary. Sezon godowy trwa raz w roku – między styczniem a lutym. Młode tuż po urodzeniu są całkowicie bezradne. Osiągają rozmiary rodziców w okolicach 8-9. miesiąca życia. W 10. miesiącu odłączają się od matki.

Ochrona:

To niestety gatunek zagrożony wyginięciem (kategoria VU). Jego liczebność maleje. Zanik wilgotnych siedlisk w Azji modyfikowanych przez działalność człowieka, wycinanie lasów tropikalnych, osuszanie terenów podmokłych, kłusownictwo i niezrównoważone rybołówstwo – to wszystko wpływa na poważny spadek populacji kotów cętkowanych. Taraje są też celowo zabijane jako szkodniki oraz dla skór i mięsa. Za wymarłe już uznano je na terenie Wietnamu. Jest gatunkiem niezwykle trudnym do hodowli w ogrodach zoologicznych.

Majestatyczny kocur zagrożony przez człowieka

Taraj to piękny i majestatyczny kot. Porusza się dostojnie, niemal zupełnie bezgłośnie, a w dodatku zazwyczaj pod wiatr – by nie wyczuł go inny drapieżnik. Doskonale dostosowuje się do warunków naturalnych i jest wyposażony w wiele narzędzi chroniących go przed zagrożeniami. W wodzie porusza się niczym ryba. Umaszczenie gwarantuje mu doskonały kamuflaż. Jest również bardzo tajemniczy i nieufny. Mimo to nie jest w stanie obronić się przed degradacją środowiska oraz kłusownikami.

Jest uznawany za narodowe zwierzę Bengalu Zachodniego. Niestety jako jeden z wielu gatunków zwierząt pada ofiarą ludzkiej działalności. Z powodu trudności z jego hodowlą w środowisku innym niż naturalne (w ogrodach zoologicznych, sanktuariach dla dzikich zwierząt, a także w Parkach Narodowych) jego liczebność wciąż maleje.